ชีวิตคู่ของทั้งสามคนไม่มีอะไรหวือหวา ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หนึ่งกับสองก็ทำตัวดีขึ้นไม่ว่อกแว่กนอกลู่นอกทางไปไหน และดูเหมือนจะติดณชาแจจนแทบจะสิงหญิงสาวด้วยซ้ำในแต่ละวัน กว่าจะออกมาทำงานได้ก็ต้องหอมแก้มกันจนช้ำถึงจะได้มาทำงาน
เมื่อมาถึงร้านหนึ่งและสองก็เดินจับมือณชาเข้ามาในร้าน โดยไม่แคร์สายตาของลูกน้องในร้านที่มองมา หรืออาจจะเป็นเพราะลูกน้องเริ่มชินชาและเริ่มจะเข้าใจในความสัมพันธ์ของทั้งสามคนก็เป็นได้ แม้ตอนแรกจะมีเสียงซุบซิบให้ได้ยินบ้าง แต่ก็เหมือนหนึ่งกับสองจะไม่สนใจ มิหนำซ้ำยังทำประชดใส่ ให้เสียงซุบซิบไม่เป็นเสียงซุบซิบอีกต่อไป
“ป๊าคะ เที่ยงนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหม” เอ่ยถามสองพ่อ เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงาน
หนึ่งผละตัวเดินไปนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ ส่วนสองก็เดินจับมือณชาไปนั่งที่โซฟา รั้งร่างบางลงนั่งบนตักวางคางเกยบนไหล่บาง
“ป๊าแล้วแต่ที่รักครับ ที่รักอยากไปไหนทำอะไร เราสองคนตามใจ
