เกือบสิบเอ็ดโมงที่อบอุ่นขับรถไปถึงที่ร้าน ถึงอาการปวดหัวจะยังไม่หาย แต่อบอุ่นก็คิดว่าตัวเองน่าจะยังทำงานไหว
ทว่าเธอกับคิดผิด ฝืนยืนรับออเออร์อยู่ที่เคาน์เตอร์ได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องยอมแพ้ เพราะนอกจากอาการปวดหัวจะไม่ทุเลาแล้ว ยังมีอาการเวียนหัวเข้ามาอีก ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าตัวเองไม่ไหว
“พี่อุ่น! ทำไมหน้าซีดแบบนี้ ไม่สบายรึเปล่า” นุดาที่เดินมารับออเดอร์เพื่อไปเสิร์ฟลูกค้าถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของผู้เป็นนายจ้าง
“พี่ปวดหัวน่ะ น่าจะเป็นเพราะนอนน้อย”
“หน้าซีดมากเลยอะ หนูว่าพี่อุ่นไปหาหมอเถอะ”
“นั่นสิน้องอุ่น พี่ว่าน้องอุ่นไปหาหมอเถอะ เผื่อเป็นอะไรจะได้ให้หมอดู” เจี๊ยบที่ยื่นหน้ามามองเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย ใบหน้าของอบอุ่นดูซีดจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมล้มพับลงไปตรงหน้า
“พี่อุ่นไหวมั้ย? ให้เปิ้ลไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่เป็นไร พี่ไหว” อบอุ่นส่ายหน้า ยิ้มให้ทุกคนเพื่อบ
