อุ่นรัก(ษ์)

เปาะแปะๆ บรรยากาศครึมฟ้าครึมฝนเมื่อสิบนาทีก่อนถูกแทนที่ด้วยสายฝนรินปรอยๆ ที่ตกทั่วบริเวณใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร เสียงฝนที่ตกกระทบพื้นทำให้หลายคนที่กำลังเดินอยู่เริ่มมองหาที่หลบฝน หลายคนหยุดเดินเพื่อหยิบร่มพกของตัวเองขึ้นมากางเป็นเกาะป้องกันตัวเองจากสายฝนปรอย และอีกหลายคนเลือกที่จะวิ่งเพื่อให้ตัวเองไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด ทว่าสายฝนโปรยนั้นกับไม่สามารถหยุดหญิงสาวที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาทที่มีจุดหมายเป็นทางม้าลายสำหรับข้ามถนนให้หยุดเดินได้ ทั้งที่ตัวเองไม่มีร่มพก แต่เธอก็ไม่มองหาที่หลบฝน ไม่แม้แต่จะสปีดจังหวะก้าวเดินของตัวเองให้เร็วขึ้น เธอยังคงเดินด้วยจังหวะเนิบนาบอย่างสม่ำเสมอราวกับว่าสายฝนที่เริ่มลงเม็ดถี่เป็นเพียงหยดน้ำค้างในยามเช้า ไม่ใช่กลุ่มน้ำห่าใหญ่ที่สร้างความเปียกชื้นและความหนาวเย็นให้กับผิวกาย หนาว... เธอต้องรู้สึกอยู่แล้ว คนตากฝนใครบ้างจะไม่รู้สึกหนาว เพียงแต่ความหนาวเย็นจากสายฝนที่ตกกระทบผิวกายมันไม่เท่ากับความรู้สึกในใจของเธอในตอนนี้ เบื่อหน่าย... และเหนื่อยใจ... คือความรู้สึกของเธอในตอนนี้ สิ่งที่เธอกำลังเบื่อหน่ายและเหนื่อยใจกับมันก็คือ...คนและงาน จะบอกว่าเธอกำลังอารมณ์ดาวน์กับชีวิตการทำงานก็ไม่ผิด ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอต้องตื่นเช้าขึ้นมานั่งถอนหายใจทิ้งพร้อมกับอารมณ์เศร้า รู้สึกเหนื่อยรอเอาไว้ล่วงหน้าทั้งที่วันนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจออะไร ไม่มีแม้กระทั่งกำลังใจที่จะพาตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อไปทำงาน สี่ปีกับการเป็นพนักงานบัญชีของบริษัทเอกชนชื่อดังที่อยู่ในตลาดหลักทรัพย์ แค่เอ่ยชื่อทุกคนต้องรู้จัก เป็นบริษัทแรกที่เธอเข้าทำงานหลังจากเรียนจบ ตำแหน่งแรกที่เธอทำในฐานะจูเนียร์คือพนักงานบัญชีที่ทุกคนเรียกกันว่า Accounting Staff เธออยู่ในตำแหน่ง Staff แค่ปีเดียวก็ถูกโปรโมตให้เป็นซีเนียร์ เพราะการทำงานที่ละเอียดรอบคอบบวกกับความขยันและหมั่นพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลาทำให้เธอก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่ง Supervisor ภายในเวลาเพียงสี่ปี ภูมิใจ... แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอโคตรจะภูมิใจกับตำแหน่งงานของตัวเองที่ได้มาจากความสามารถของเธอเอง ทว่าความสามารถของเธอกับไปกระแทกต่อมความริษยาของใครบางคนเข้า เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบเธอตั้งแต่ปีแรกที่เธอถูกโปรโมตให้เป็นซีเนียร์ เพราะตัวเองทำงานมาเกือบสามปีแต่ยังเป็นแค่ Staff ทว่าความสงบสุขอยู่กับเธอได้เพียงสามปีกับอีกหกเดือน เมื่อพี่สุดธิดาหัวหน้าโดยตรงของเธอ คนที่รับเธอเข้ามาทำงานขอเกษียณตัวเองเพราะปัญหาด้านสุขภาพ พี่วิสาเพื่อนร่วมงานเพียงคนเดียวที่เธอสนิทด้วยขอย้ายไปประจำสาขาขอนแก่นซึ่งเป็นบ้านเกิด มันเหมือนนาฬิกาทรายที่รอเวลาเปลี่ยนข้าง รุ่นพี่ที่ไม่ชอบเธอได้โอกาสใส่ไฟเธอไม่หยุด เพราะไม่อยากให้เกิดบรรยากาศที่ไม่ดีในแผนกทำให้เธอเลือกที่จะนิ่งและเฉย ใครอยากพูดอะไรหรือรู้สึกไม่ชอบเรายังไงก็ปล่อยเขาไป พอไม่ตอบโต้สุดท้ายเขาก็คงเลิกยุ่งกับเราไปเอง นั่นคือสิ่งที่เธอคิด ทว่าเธอกับคิดผิด ยิ่งเธอนิ่งอีกฝ่ายก็ยิ่งได้ใจกลายเป็นไฟลามทุ่ง จากตอนแรกที่ตามแซะ ตามจิกกัดเธอแค่ในแผนก ก็แผ่ขยายออกไปให้คนนอกแผนกมีส่วนร่วม อาศัยที่ตัวเองทำงานอยู่ที่นี่มานานมีคนรู้จักแทบทุกแผนก พูดให้เธอไม่หยุดหย่อน พูดเอาดีเข้าตัว พูดให้ตัวเองดูน่าสงสาร เธอกลายเป็นคนที่ขึ้นมาเป็นหัวหน้าเพราะการเหยียบหัวรุ่นพี่ที่เคยสอนงาน กลายเป็นคนที่ได้ตำแหน่งเพราะการประจบหัวหน้าคนก่อน เธอนี่นะ? คนที่วันๆเอาแต่ทำงาน อยู่แต่กับหน้าคอมพ์และกองเอกสาร เธอจะเอาเวลาที่ไหนไปประจบหัวหน้า หรือถ้ามันทำได้ง่ายขนาดนั้น เธอก็คงตั้งหน้าตั้งตาประจบหัวหน้าตั้งแรกวันแรกที่เข้ามาทำงาน ไม่ทำงานหามรุ่งหามค่ำจนนอนยังฝันเห็นหน้างบการเงินแบบทุกวันนี้ ทั้งที่มันไม่ใช่ความจริง แต่ทุกคนก็เชื่อ แน่นอนว่าเธอไม่แม้แต่จะคิดสรรหาคำพูดสวยหรูเพื่อแก้ข่าวใดๆ เพราะคิดว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย? ทำดีต้องได้ดี? ทว่ามันกับใช้ไม่ได้กับสถานการณ์ของเธอ ยิ่งเธอนิ่ง ไม่พูด สายตาคนรอบข้างที่มองมาก็เต็มไปด้วยคำถาม จากแค่สงสัยกลายเป็นเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และเป็นโชคร้ายอย่างที่สุดของเธอเมื่อหัวหน้าฝ่ายคนใหม่ที่เข้ามาแทนพี่สุดธิดาที่เกษียณเป็นคนที่ค่อนข้างชอบและเชื่อลูกน้องที่เข้าหาเพื่อประจบเอาใจ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่คิดที่จะทำ เธออาจจะทำงานดี ทำให้หัวหน้าฝ่ายคนใหม่เกรงใจ เพราะงานของเธอแทบไม่มีข้อผิดพลาด แต่เธอก็พลาดที่ไม่พยายามเข้าหาหัวหน้าเพื่อพรีเซ็นต์ตัวเอง และนั่นก็กลายเป็นจุดบอดของเธอ เปิดโอกาสให้รุ่นพี่ที่ไม่ชอบเธออยู่แล้วโจมตี รุ่นพี่คนนั้นก็กลายเป็นคนสนิทของหัวหน้า ส่วนเธอก็ทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ เรื่องมันก็คงจะไม่มีอะไร ถ้าเมื่อหกเดือนก่อนแผนกไอทีจะไม่มีหัวหน้าแผนกคนใหม่ซึ่งมีสถานะเป็นหลานรองประธานบริษัทที่เพิ่งเรียนจบมาจากอเมริกาเข้ามารับตำแหน่ง และมันคงจะไม่มีอะไรถ้าหัวหน้าแผนกไอทีคนนั้นจะไม่มีทีท่าสนใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จากคนที่ประจบหัวหน้าเพื่อให้ได้เป็นคนโปรด จากคนที่เหยียบหัวรุ่นพี่เพื่อความก้าวหน้า กลายเป็นคนที่พยายามใช้...เต้าไต่ ที่ตลกร้ายเพราะทุกคนดันเชื่อ ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่สายตาที่มองมาก็แฝงไปด้วยความความแคลงใจ สงสัยในตัวเธอ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอทนไม่ได้ คนพวกนั้นเป็นใครกัน ไม่ได้รู้จักกับเธอสักนิด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวตนของเธอเป็นยังไง มีสิทธิอะไรมาพูดจาดูถูกเธอ มีสิทธิอะไรมองมาที่เธอด้วยสายตาเคลือบแคลงแฝงไปด้วยการดูถูก นี่สินะที่เขาบอกคับที่อยู่ได้ แต่คับใจอยู่ยาก แน่นอนว่าเธอต้องเลือก เลือกที่จะอยู่เพื่อพิสูจน์ตัวเอง? ...ไม่หรอก เธอไม่คิดที่จะทำ เธอจะไม่พยายามพิสูจน์ตัวเองกับคนที่ตัดสินเธอเพราะคำพูดของคนอื่น คนพวกนั้นไม่มีค่าให้เธอต้องเสียเวลา ขืนทำอย่างนั้นเธอคงได้ประสาทแดกเข้าสักวัน ลาออก?...คือเส้นทางที่เธอเลือก ถึงเธอจะตัดสินใจเลือกไปแล้ว แต่เชื่อไหมว่าเธอโคตรกลัวเมื่อคิดว่าตัวเองจะต้องไปเริ่มต้นใหม่ สารพัดความกลัวที่ประเดประดังเข้ามา ลังเลแม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายที่จะยื่นใบลาออกกับฝ่ายเอชอาร์ และนั่นก็ทำให้เธอรู้ว่า การลาออกไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ความคิดของเราต่างหากคือสิ่งที่น่ากลัว หลังจากที่ยื่นใบลาออก บุคคลที่อยู่รอบตัวเธอก็เปลี่ยนท่าทีอย่างเห็นได้ชัด ทุกคนเปลี่ยนตัวเองจนเธอรู้สึกอายแทน โชคดีแล้วที่เธอตัดสินใจลาออก ไม่อย่างนั้นเธอก็คงต้องอยู่กับสังคมจอมปลอมนี้ไปอีกนาน... ดวงตาเรียวมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามถนน ทุกคนมีร่ม หรือถ้าใครไม่มีก็อาศัยไปกับเพื่อน ช่างต่างกับเธอที่ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางสายฝนปรอย เธอเลือกที่จะยืนห่างจากกลุ่มผู้คน มองดูภาพนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ถึงจะทำเป็นไม่ใส่ใจ ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่เธอก็รับรู้ว่ามีรถคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าเธอ เธอหันไปมองรถคันนั้นด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนกับรถคันอื่น ในความว่างเปล่านั้นเธอเห็นกระจกรถที่นั่งด้านข้างคนขับเลื่อนลง พร้อมกับร่มพับสีดำถูกยื่นออกมา เธอมองมันด้วยสายตานิ่งก่อนจะยื่นมือออกไปรับเอาร่มพับสีดำนั้น แล้วรถคันนั้นก็วิ่งออกไป ดวงตาเรียวของเธอมองตามรถยนต์คันนั้นไปจนสุดสายตา มุมปากของเธอยกขึ้นยิ้ม ก่อนจะหยิบร่มนั้นขึ้นมากาง ขยับเดินเข้าไปรวมกับกลุ่มผู้คนที่รอข้ามถนน อา... ในวันที่แย่ๆ เธอก็ยังมีหนึ่งเรื่องที่ดี