"ตกลงมึงจะตอบกูได้หรือยัง!!" ผมตกใจกลัวกับน้ำเสียงของน้องแค้มป์มาก ซ้ำยังสรรพนามที่ใช้ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมยืนตัวสั่นน้ำตาไหล ขณะเดียวกันน้องเขาก็ย่ำเท้าบนเศษแก้วเดินเข้ามาหาผมไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ผมค่อยๆถอยร่นด้วยความกลัวกับท่าทางที่อีกฝ่ายกำลังอยู่ในสภาวะอารมณ์ที่อาจจะขาดสติเมื่อไหร่ก็ได้...
"แค้มป์!! พี่ขอโทษ... จะทำอะไรอ่ะ!" ผมพูดทั้งน้ำเสียงว่าวิตก ขณะที่สายตาก็เหลือบไปเห็นมือของเขาทั้งสองข้างกำแน่นจนสั่น ตามพื้นห้องที่น้องเขาเดินมาก็มีเลือดสดๆไหลนองเป็นทางเดิน
"มึงอยากได้กูขนาดนั้นเลยหรอ... หา!!" ผมถึงกับสะดุ้งในคำตะคอกจากเด็กหนุ่มตรงหน้า
"คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแค้มป์..."
"มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่ค...มึงแข็งทุกครั้งที่อยู่กับกู ตั้งแต่ครั้งแรกที่กูพามึงมาพักในห้องนี้แล้ว มึงอยากได้กูมากใช่ไหม... ได้!!" ทันทีที่น้องแค้มป์พูดจบเขาก็รีบจัดการเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความรุนแรง จนทำใ
