"พ่อนพว่ายังไงนะครับ... ให้ผมทำหน้าที่ผู้ช่วยน้องแค้มป์พรุ่งนี้เช้าเลยหรอครับ!"
"ก็ใช่น่ะสิลูก ทำไมต้องทำเสียงตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะเหมย... เหมยไม่อยากดูแลน้องอย่างที่เคยพูดไว้แล้วหรอลูก" ท่านกรอกตามสายโทรศัพท์มา เป็นคำถามที่แทงใจดำผมมาก
"ผมยังอยากดูแลน้องแค้มป์เหมือนเดิมครับ แต่พ่อนพก็รู้นี่ครับว่าตอนนี้น้องแค้มป์แทบไม่คุยกับผมเลย ถึงจะนอนห้องเดียวกันก็จริงครับ" ผมบอกตามความรู้สึกที่เป็นอยู่ถึงเด็กหนุ่มคนที่ผมรักหมดหัวใจ
"นี่มันจะปีนึงแล้วนะเหมย ยังพิสูจน์ตัวเองให้ลูกชายพ่อรักไม่ได้อีกเหรอ?!" ใช่ครับจะปีนึงแล้วเพราะตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น หลังจากที่น้องแค้มป์หายดีออกจากห้องพิเศษได้ เขาก็เข้าไปเก็บของทุกอย่างที่ห้องพักไม่เหลืออะไรไว้ให้ผมดูต่างหน้าเลย
"ผมพยายามแล้วครับพ่อ!" ผมบอกท่านด้วยความรู้สึกชินชา เนื่องด้วยทุกครั้งที่ผมได้เจอกับเขา น้องแค้มป์ก็จะพยายามตีตัวออกห่าง ไม่ยุ่ง ไม่ข
