ผมรีบควานโทรศัพท์มือถือของผม ที่คิดว่าน่าจะติดตัวมาด้วยแล้วถูกมันเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ใบนั้น สุดท้ายผมก็คว้าน้ำเหลว เพราะในกระเป๋าเป้ไม่มีอุปกรณ์หรือเครื่องมือสื่อสารใดๆเลย ทั้งที่ในใจก็รู้สึกกลัวๆ กล้าๆ ที่จะเข้าหามัน เพราะมันเองมีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าผมมาก ถึงแม้มันจะเล่นละครฉากใหญ่อยู่ก็ตามผมก็ไม่อยากวางใจ ที่จะต้องมาพลาดท่าเสียทีให้มันในป่าแบบนี้ เมื่อผมหาสิ่งที่ผมต้องการไม่พบก็รีบหันไปต่อว่ามันด้วยความรู้สึกโกรธ
"มึงเนี่ยนะ... เอาโทรศัพท์กูไปไว้ไหน!" ทันทีที่ผมหันมาแล้วต่อว่ามัน ก็เห็นว่ามันนอนฟุบลงกับใบไม้แห้งๆบริเวณนั้น "มึงจะเล่นละครอะไรนักหนา... เอาโทรศัพท์กูมา!" ผมยิ่งหงุดหงิดใหญ่เมื่อไม่ว่าจะพูดจะถามมันยังไงก็ตามมันก็ยังนอนนิ่งไม่ขยับ เหมือนคนตายอย่างที่มันต้องการจริงๆ ไหนๆก็ไหนๆผมจึงเดินตรงไปที่มันแล้วใช้เท้ายันตัวมันให้นอนหงายขึ้น ดูซิว่ามันจะเล่นละครฉากไหนอีก
"ตกลงมึงจะไม่บอกกูใ
