นาทีชีวิตจริงๆ ที่ต้องอยู่กับความเป็นความตายของไอ้คนเลวตรงหน้า ไม่ว่ายังไงผมคงไม่อาจทำใจยอมรับกับการกระทำอันเลวทรามของใหม่เมื่อหลายปีก่อนได้ ไม่มีวันเกิดขึ้นทุกกรณี ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รีรอหยิบโทรศัพท์ปุ่มกดที่เก็บใส่กระเป๋ากางเกงขึ้นมากดหาเบอร์พ่อนพ เพื่อโทรหาท่านเพื่อแจ้งข่าวให้ท่านรู้แล้วจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมันมาก ปรากฏว่าในซิมโทรศัพท์อันนี้ไม่มีเบอร์ของใครเลย แต่ไม่ทันที่ผมจะได้กดออกจากหน้าสมุดโทรศัพท์ก็พบว่ามี 1 รายชื่ออยู่ในนั้น…
"พี่เหมย คนของหัวใจ" ผมอ่านชื่อที่เห็น ในขณะที่เฮลิคอปเตอร์กำลังบินตรงไปยังโรงพยาบาล ในเมื่อซิมการ์ดอันนี้มีแต่ชื่อของผม จึงจำใจโทรที่เบอร์ของตัวเอง
"ตื้ด… ตื้ด… สวัสดีครับเบอร์คุณหมอพิชญาครับ"
"เดย์ตอนนี้อยู่ที่ไหน!" ผมรีบถามคนปลายสายทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่รับสายเป็นคนรักของผม
"พี่เหมย! ตอนนี้ผมอยู่สถานีตำรวจกับพ่อพี่ครับ... แล้วพี่อยู่ที่ไหนครับ ทำไมเสีย
