"พี่เหมยไม่ต้องคิดมากนะครับ หากวันหนึ่งพี่จะกลับไปหาเขา…" ผมจุกในใจเมื่อได้ยินประโยคนั้นขึ้นมาเบาๆ ระหว่างที่ผมยังสวมกอดเขาอยู่ การกระทำของผมบ่งบอกถึงขนาดนั้นเลยหรือครับ ไม่ว่าอย่างไรผมต้องปฏิเสธเอาไว้ก่อน เพราะสิ่งที่น้องเขาคิดจะไม่มีวันเกิดขึ้น
"บอกพี่ว่าอย่าคิดมาก เดย์เองต่างหากที่คิดไปไกลกว่าพี่ จำคำพี่ไว้นะ ไม่มีวันที่พี่จะกลับไปหาคนเลวๆแบบนั้นอีก!" ผมพูดขึ้นเบาๆ ขนาดที่คลายกอดจากตัวเขา แล้วมองเข้าไปในดวงตาเพื่อสื่อถึงความรู้สึกปัจจุบัน
"ครับพี่" คำตอบรับพร้อมรอยยิ้มทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น เพราะไม่แสดงออกถึงว่า เขาเชื่อใจผมแล้วผมก็เชื่อใจเขา ไม่มีวันที่ผมจะทำร้ายความรักดีๆของเขาที่มีกับผมได้
แกร๊ก!
"ขอโทษนะครับ…" พวกเราทุกคนต่างเป็นห่วงคนในห้องฉุกเฉินมาก ทำให้ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูของหมอที่ให้การรักษาคนในนั้น ก่อนจะได้ยินคำขอโทษจากชายกลางคนที่หน้าประตู เสียงนั้นทำให้ทุกคนต่าง
