ทันทีที่เราตัดสินใจร่วมกันเสร็จสิ้นบริเวณหน้าห้องพิเศษ ผมและเดย์จึงหันหน้ามาสบตากันเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่มีต่อกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเริ่มพูดจาทะเลาะกันขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับว่าผู้กำกับสั่งเดินเรื่องตามบทบาทหน้าที่ที่ได้รับ
"ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้"
"ยังไง! ถ้าไม่จับได้ก็คงจะปิดบังไปเรื่อยๆเลยใช่ไหม"
"มันก็เรื่องของผมไหม… แล้วทีพี่ล่ะ เห็นเมื่ออาทิตย์ก่อนบอกว่าไปทำธุระ 2-3 วัน แต่พอกลับมาขอเป็นจ้ำๆมันหมายความว่ายังไง" เราเริ่มพูดจากันรุนแรงมากขึ้น ส่งต่ออารมณ์ให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด แล้วประตูห้องพิเศษก็เปิดออกมา โดยมีพ่อแม่ของผมและพ่อแม่ของไอ้แค้มป์เตรียมข้าวมาห้ามศึก
"เดี๋ยวๆ ลูก… มันเกิดอะไรขึ้น!" เหมือนคำพูดของแม่ผมไม่มีผล ผมกับเด็กหนุ่มตัวโตยังคงเชือดเฉือนกันด้วยคำพูดประโยคต่อประโยค และพีคสุดคือ…
พัวะ!!
"ทำไมต้องใช้ความรุนแรงกับน้องแบบนี้เหมย!" เสียงฝ่ามือ
