ผมตื่นเช้ากว่าปกติเช่นทุกวัน รู้สึกมีความสุขมาก เป็นเช้าที่สดใสมาก อาจจะเป็นเพราะความสุขที่ได้รักจากคู่ชีวิตของผม โดยทีแรกผมคิดว่ายังไม่พร้อมจะรู้สึกดีอะไรกับเด็กหนุ่มตัวโตคนที่ยังนอนบนเตียงทางด้านหลังของผม เพราะจากประสบการณ์เปรียบเสมือนฝันร้ายในชีวิตของผมเมื่อหลายเดือนก่อน เคยคิดว่าจะไม่มีวันให้อภัยแล้วรู้สึกดีกับน้องเขาได้ หลังจากได้รู้จิตใจอันบริสุทธิ์ของเขา ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดแล้วให้อภัยกับการกระทำที่แล้วมาทั้งหมด จากคำพูดที่เรียกว่ามัน ได้เปลี่ยนมาเป็นคำว่าน้อง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนๆหนึ่ง จะให้อภัยคนที่เคยฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายผมก็แพ้ แพ้ในความรัก แพ้ในความเสียสละของเขา ซึ่งผมกล้ายืนยันเลยว่าในโลกนี้อาจจะมีคนแบบเขาเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่จะยอมให้คนที่ตัวเองรักไปมีความสุขกับคนอื่น
ระหว่างที่ผมกำลังยืนรับแสงแดดอ่อนๆยามเช้า ก็เป็นจังหวะที่ฝ่ามือของใครอีกคนม
