ผมร้องอุทานด้านเมื่อเห็นเจ้าของเสียงยืนอยู่ทางด้านหลังผมที่อยู่ห่างกันไม่ถึงเมตร
"พี่เหมยไม่ต้องตกใจหรอกนะ ผมพูดจริง" ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าน้องเขาจะพูดแบบนั้น
"ทำไมเราต้องยอมเสียสละให้พี่ขนาดนั้น" ผมเดินไม่หยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย แล้วเอื้อมไปจับมือทั้งสองข้างของน้องเขาขึ้นมากุมไว้พร้อมกับตั้งคำถามที่แสดงถึงความไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขากำลังทำ
"เมื่อผมให้ความสุขพี่ไม่ได้ แล้วมันจะผิดอะไรถ้าผมจะให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนผม มันคือความต้องการของผมที่ไม่อยากเห็นพี่อยู่กับผมด้วยความฝืนทน" พอน้องเขาเอ่ยประโยคสุดท้าย ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความสั่นเครือในน้ำเสียง
"ทำไมแค้มป์คิดแบบนั้น ที่พี่อยู่ดูแลแค้มป์ พี่ทำด้วยความเต็มใจนะ ต่อไปอย่าคิดแบบนั้นอีกนะ รู้ไหมว่าทำให้พี่เสียใจ ส่วนน้องคนนี้…"
"พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมอยากให้พี่อยู่กับผมแบบมีความสุข ถ้าพี่ต้องการเขาให้บอกผม หรือว่าพี่จะแลกช่องทางการต
