ผมคงยืนนิ่งอยู่นาน แม่นกจึงยิงคำถามซ้ำอีกครั้ง เป็นเหตุให้ผมกลับมาได้สติอีกครั้งหนึ่ง...
"ผม…"
"แม่ไปพูดแบบนั้นได้ยังไง น้องเหมยอยู่เป็นเพื่อนเราจนกระทั่งเย็นเลยนะ!" ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรเพื่อเป็นการตอบคำถามครั้งที่ 2 พ่อนพได้พูดขึ้นเชิงตำหนิแม่นก ทางแม่นกเองก็มีสีหน้าไม่สบายใจจนเห็นได้ชัด
"แม่อย่ารบกวนพี่เขาเลยครับ ผมอยู่ได้ พยาบาลพิเศษก็มีครับ" น้ำเสียงของมันแสดงออกถึงความรู้สึกผิด ดูจากสถานการณ์ผมคิดว่า มันคงไม่เสียหายอะไรถ้าผมจะทำเพื่อพ่อกับแม่อีกคนที่ผมก็รักเช่นกัน
"พ่อกับแม่ไม่ต้องคิดมากนะครับ เดี๋ยวผมอยู่ดูแลน้องเขาเอง พ่อกับแม่กลับไปพักเถอะครับ" ผมเดินเข้าไปจับมือของท่านทั้งสองแล้วพูดออกมาจากใจในสิ่งที่ผมจะทำเพื่อท่าน
"แล้วน้องเดย์ล่ะลูก!"
"ไม่เป็นไรครับพ่อนพ ผมกำลังจะโทรบอกเขา" ผมเผยรอยยิ้มเพื่อไม่ให้ท่านรู้สึกลำบากใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาโทรหาคนที่ผมรัก
