"สวัสดีครับพ่อนพ ตอนนี้ผมมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินแล้วครับ" ผมรีบต่อสายหาพ่อนพทันทีที่เดินมาถึงบริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน
"ตอนนี้พ่อกับแม่รวมถึงน้อง ขึ้นมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษแล้วลูก"
"เดี๋ยวผมรีบขึ้นไปครับ" จากคำพูดไม่กี่ประโยคระหว่างที่ผมเดินไปที่ลิฟต์ตัวใหญ่ประจำตึก ในหัวของผมกลับคิดถึงภาพเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็พยายามข่มใจไม่ให้คล้อยตามกับภาพในมโนจิตที่ปรากฏขึ้น ผมสลัดศีรษะแรง 2-3 รอบก่อนจะมาหยุดยืนที่บริเวณหน้าห้องพิเศษผู้ป่วยใน
ก๊อกๆ…
แกร๊ก!!
"ลูกเหมย!!" ไม่ทันที่ผมจะได้ดึงมือกลับจากการเคาะประตูห้อง ก็มีใครอีกคนเกิดประตูแล้วโผเข้าสวมกอดผมอย่างน่าสงสารและน่าเห็นใจที่สุด
"แม่นก... ใจเย็นๆนะครับ น้องได้มาพักฟื้นในห้องพิเศษแล้ว นั่นก็แสดงว่าน้องพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ" ผมพูดปลอบโยนในขณะที่แขนทั้งสองข้างยังโอบแผ่นหลังของหญิงวัยกลางคน ซึ่งเป็นแม่ของคนที่หลับตาพริ้มบนเตียงคนไข
