ระหว่างที่ผมกับไอ้แค้มป์ยังอยู่ในสภาวะตกใจ กับเจ้าของเสียงที่พูดถึงโรคร้ายของมัน จากนั้นเราสองคนก็เจอคำถามมากมาย เป็นเหตุให้ผมไม่สามารถที่จะกลั้นความอ่อนแอไว้ได้อีกต่อไป เสียงสะอื้นร่ำไห้พร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินลดแก้มทั้งสองอยู่ตลอดเวลา โดยมีเด็กหนุ่มตัวโตคอยปลอบโยนผมอยู่ด้านข้าง นอกจากนี้มันยังคอยพูดอธิบายแก้ต่างให้ผมแทบจะทุกคำถามที่ถูกผู้ใหญ่เอ่ยขึ้น
"เรื่องมีถ้าจะมีคนผิดก็คือผม ครับผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ของผมต้องไม่สบายใจ ผมจึงบอกหมอบอกเจ้าหน้าที่ที่ทัณฑสถาน รวมถึงพี่เหมยเพื่อไม่ให้บอกความจริงกับทุกคน!" มันอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาเริ่มแดงก่ำคล้ายกับกำลังจะร้องไห้ตามผมไปอีกคน
"แต่นี้มันเรื่องใหญ่นะลูก ถ้าพวกหนูไม่บอกพ่อกับแม่ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น มันก็ไม่เท่ากับว่าพ่อกับแม่ต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเหรอลูก… ที่ไม่สามารถดูแลลูกชายตัวเองได้ พวกหนูเคยคิดถึงตรงนี้ไหม!" แม่นกพูดขึ้นด้วยเหต
