ในเย็นวันนั้น ระหว่างที่ผมกำลังเก็บแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานภายในโกดัง หลังจากที่ผมทำฟันให้กับผู้มาใช้บริการรายสุดท้ายก่อนเวลาหกโมงครึ่ง
"พี่เหมยมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ตอนนี้อาหารพร้อมแล้วแม่ให้ผมมาตามครับ" ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มเล็กน้อยให้เขา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ผมเผชิญเมื่อหลายเดือนก่อน ที่ตอนนั้นความรู้สึกภายในใจของผม มันทั้งเกลียด ทั้งแค้นในตัวของไอ้แค้มป์มาก ปัจจุบันความรู้สึกมันแปรเปลี่ยนราวกับเป็นคนละคน หรืออาจจะเป็นเพราะผมคิดว่า เขาคือเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งที่เราได้ยื่นมือไปช่วยชีวิตแล้ว ก็เลยไม่รู้สึกในแง่ลบกับเขาอีกเลยนับจากวันนั้น โดยไม่รู้ว่าในอนาคตความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันจะเป็นไปในทิศทางไหน แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้มันคือคนคนหนึ่ง ที่มาช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายของผมได้ดีระดับหนึ่ง
"ไม่เป็นไรพี่เก็บของจะเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่ตามไปนะ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าจัดการกับกองเ
