“ป๊ามองหนูผิดไปจริงๆ หนูดี” ป๊าบอกอย่างผิดหวัง
อาเสือดันฉันออกแล้วอุ้มมิ้นขึ้น หน้ามิ้นตอนนี้ซีดมาก
“ยะ..อย่าโทษน้องเลยคะ” มิ้นพูดแบบคนที่หมดเรี่ยวแรง
“อีตอแหล แกพูดสิว่าแกทำตัวมึงเอง พูดออกมา!!” ฉันตะคอกบอกเสียงดัง แล้วกระชากแขนมิ้น
แต่!! ถูกอาเสือผลักฉันออกจนร่างฉันไปชนกับขอบโต๊ะ แถมอาเสือยังมองฉันแบบผิดหวังมากๆ
“หนูบอกว่าหนูไม่ได้ทำ ทำไมไม่มีใครเชื่อ บอกว่าไม่ได้ทำไง!!” ฉันพูดเสียงดังเหมือนคนสติแตก พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“หยุดก้าวร้าวสักทีหนูดี!!” ป๊าตะคอกเสียงดัง
“ทำไมไม่มีใครเชื่อหนูเลย อึก~”
อาเสืออุ้มมิ้นขึ้นกำลังจะเดินออกไปจากเรือนเล็ก
“หยุดนะ..อาเสือห้ามช่วยมันนะ มันทำตัวมันเองก็ปล่อยให้มันตายๆ ไปสิ อึก~ ตะช่วยมันทำไม” ฉันทั้งพูดทั้งร้องไห้สะอื้น มันทั้งเสียใจที่ไม่มีใครเชื่อ และโกรธ
“มิ้นจะไม่ไหวแล้วนะ ทำไมหนูถึงใจดำได้ถึงขนาดนี้” แววตาของอาเส
