หลายวันต่อมา
ทองกวาวดีขึ้นตามระยะเวลาที่ผ่านพ้นไป ใบหน้าที่เคยซีดเซียวซูบลงก็กลับมามีความสดใสอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นพ่อหมอสมิงก็ยังคงดูแลอยู่อย่างใกล้ชิด คอยป้อนน้ำ ป้อนข้าว ดูแลไม่ห่าง ต่างจากปากที่คอยพูดเหน็บใส่ได้ตลอดเวลา
ถึงแม้ของเหล่านั้นจะอยู่ไม่นานแต่มันก็เล่นเอาทองกวาวย่ำแย่เลยเหมือนกัน และหลังจากที่แม่และป้ารู้เรื่องนี้ก็พากันมาเยี่ยมเยียนตามประสาคนห่วงใย ถึงแม้นางกั๋นจะยังไม่ชอบใจเท่าไหร่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ถึงยังไงทองกวาวก็ยังเป็นลูกและแม่ก็ยังคงห่วงลูกเสมอ
“เอ็งนี่ก็นะทองกวาว แทนที่จะกลับไปหาแม่หาป้าบ้าง จะได้รู้ว่าเป็นยังไง”
“ฉันไม่ไป แม่กับป้าเกี๋ยงก็มาหาฉันได้นี่จ๊ะ”
“เอ็งก็นะทองกวาว!” ป้าเกี๋ยงของทองกวาวตีที่แขนของหลานสาวด้วยความมันเขี้ยว เพราะทองกวาวนั้นชอบพูดแหย่ให้ถูกแม่นั้นด่าอยู่เรื่อย
“ก็ฉันพูดจริง” พูดจบทองกวาวก็เหลือบมองผู้เป็นแม่ที่ยังไม่ลงรอ
