สามวันหลังจากนั้น....
ของต่ำที่อยู่ในร่างกายแม้มันจะไม่ได้สำแดงฤทธิ์เดชแต่ก็ทำให้เจ้าของร่างนั้นสูญเสียเรี่ยวแรงไปไม่น้อยเลยเหมือนกัน ทองกวาวหมดเรี่ยวแรงไปมาก จากคนที่เรี่ยวแรงดีทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้เหมือนคนป่วยไม่สบาย หน้าซูบผอมลงไปจนเห็นชัด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงความสวยสะพรั่งของสาวงามประจำหมู่บ้านอยู่
ตกกลางดึกพระจันทร์ส่องแสงสว่างไสวไปทั่วระแวกป่า พ่อหมอพาทองกวาวออกมาจากห้องครู นั่งอยู่ตรงชานบ้านพร้อมกับล้อมสายสิญจน์ไว้ มีเจ้าจุกลูกสมุนของพ่อหมอสมิงนั้นคอยเป็นลูกมือให้อยู่ใกล้ๆ ส่วนทองกวาวก็นั่งนิ่งเพราะมือสองข้างถูกพันด้วยด้ายสายสิญจน์ของพ่อหมอแน่นจนแทบขยับไม่ได้
“มึงเป็นไงบ้าง?”
“พี่หมิงฉันกลัว” ทองกวาวพูดเสียงแผ่ว มองหน้าพ่อหมอสมิงอย่างมีหวัง เชื่อใจว่าพ่อหมอสมิงต้องช่วยตัวเองได้อย่างแน่นอน
“เสร็จแล้วยังไอ้จุก”
“จ้ะพ่อหมอ”
หลังจากนั้นพ่อหมอสมิงก็เริ่มทำพิธีถ
