เวลาผ่านไปจนกระทั่งก้าวผ่านฤดูฝน
วันหนึ่งหลังจากกลับจากหาของในป่า พ่อหมอสมิงและทองกวาวก็มาอาบน้ำที่ลำธารไหลด้วยกัน เป็นลำธารเล็กๆ ที่มีน้ำไหลลงมาจากเขาข้างบน เลยพอจะใช้เป็นที่อาบน้ำและตักน้ำใช้ได้
“น้ำเย็นสบายดีจังพี่หมิง”
“มัวแต่นั่งเล่นอยู่นั่นล่ะ เมื่อไหร่จะอาบน้ำ เดี๋ยวก็มือค่ำกันพอดี” พ่อหมอสมิงบ่น
“มากับพี่ซะอย่าง ให้กลัวอะไรล่ะ”
“มันจะหนาว” พูดเสียงเข้มเหมือนพ่อกำลังดุลูก
“ฉันน่ะหนังหนา ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก”
“ให้มันได้อย่างที่พูดเหอะ เป็นมาทีไรก็ลำบากกูเนี่ยแหละ”
“อย่าบ่น เป็นผัวดูแลเมีย มันก็ถูกแล้ว”
พ่อหมอสมิงมองหน้าแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร เพราะไม่อยากเซ้าซี้อะไรอีก ส่วนตัวเองนั้นก็เร่งถูตามร่างกายที่มันเลอะเทอะโคลนดินจากการหาของป่าให้เอี่ยมสะอาด
ตู้ม!!
ร่างกำยำสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงน้ำตูมใหญ่พร้อมกับด้วยน้ำที่แตกกระจายเป็นเวิ้งเหมือนมีอะไรสักอย่างโดดลงน้ำ แต่ไม่
