1.4
933 คำ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู…”
เพลงสุขสันต์วันเกิดรอบที่สองจบลงพร้อมกับที่เจ้าสัวจิณณะที่กำลังอธิฐานก่อนจะเป่าเค้กก้อนโตในเวลาทุ่มตรง หลังจากเทียนดับไฟบริเวณโดยรอบก็สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงปรบมือแสดงความยินดี
“ขอให้คุณพ่อมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง และอยู่กับพวกเราไปนานๆ นะคะ”
คำอวยพรจากจิลลาบุตรสาวทำเอาเจ้าสัวจิณณะยิ้มแก้มปริ เจ้าตัวอ้าแขนตอนที่บุตรสาวเข้ามาสวมกอด ก่อนที่ภรรยาอย่างศมนจะอวยพร
“ขอให้คุณสุขภาพแข็งแรง มีความสุขในทุกๆ และอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะคะคุณ”
“ขอให้คุณพ่อสุขภาพแข็งแรงนะครับ”
เจ้าสัวจิณณะเข้าใจได้ถึงคำอวยพรแสนสั้นของจีรรัชญ์ เพราะเจ้าตัวไม่ใช่คนช่างพูดเหมือนน้องสาว ครอบครัวชวัลวิทย์สวมกอดกันโดยมีแขกเหรื่อที่มาร่วมงานรวมถึงแสนรักร่วมยินดีด้วย
“ทุกคนอย่าเพิ่งรีบกลับนะคะ อยู่กินเค้กด้วยกันก่อน รับรองว่าเพียงพอสำหรับทุกคนแน่นอนค่ะ”
คุณศมนเป็นคนบอก ด้วยจำนวนแขกเหรื่อราวๆ ร้อยกว่าคนเพราะตั้งใจเชิญเพียงแค่คนที่สนิทสนมกันจริงๆ มาร่วมงานกับเค้กก้อนมหึมาที่เจ้าของงานคำนวนมาแล้วว่าเพียงพอศมนถึงได้เอ่ยอย่างมั่นใจ โดยให้เจ้าสัวจิณณะ ตัดแบ่งเค้กชิ้นแรกก่อนพอเป็นพิธี เพราะหากจะให้เจ้าสัวจัดการเองทั้งหมดเกรงว่าจะไม่ไหว จากนั้นจึงให้สาวใช้ของบ้านชวัลวิทย์เป็นคนจัดการต่อพร้อมช่วยเสิร์ฟให้แขกที่มาร่วมงาน
“ขอบคุณมากนะคะ”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดีตอนที่รับแขกหน้าตาน่ารับประทานมาจากสาวใช้ที่ทยอยเสิร์ฟเค้กที่แบ่งเป็นชิ้นเรียบร้อยแล้วให้แขกในงาน แสนรักไม่ลังเลเลยสักนิดตอนที่ใช้ช้อนเล็กตักเนื้อเค้กเข้าปาก รสชาตินุ่มลิ้นทำเอาเจ้าตัวตาโต พลางเอ่ยชมไม่ขาดปาก
“อร่อยสุดๆ”
บอกแล้วก็ตักเค้กเนื้อนุ่มเข้าปากไปอีกคำ ใบหน้ายิ้มแย้มกับรสชาติละมุนลิ้น จัดการเค้กจนหมดเกลี้ยงก็เดินแวะเวียนไปตามซุ้มอาหารต่างๆ ก่อนจะหยุดเท้าที่หน้าซุ้มเครื่องดื่ม
ราวกับน้ำสีสันสดใสโบกมือทักทายให้เข้าไปลิ้มลอง และแสนรักก็เป็นหนึ่งในนั้น น้ำสีฟ้าสดใสสองแก้ว น้ำสีชมพูสองแก้ว น้ำสีแดงเข้มอีกสองแก้ว ตบท้ายด้วยน้ำสีใสอีกหนึ่งแก้วที่แสนรักคิดว่าไม่มีพิษมีภัยแต่อย่างใด ทว่ารู้ตัวอีกทีก็สูญเสียการทรงตัวและการรับรู้ การมองเห็นของเจ้าตัวก็ค่อยๆ พร่าเลือนเต็มทน
“โอ๊ะ” แสนรักร้องอุทานเมื่อชนเข้ากับบางสิ่ง
“คุณแสนรัก ไหวไหมคะเนี่ย”
แสนรักหรี่ตามอง ภาพที่พร่าเลือนในตอนแรกค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เห็นว่าเป็นคนงานบ้านชวัลวิทย์ ก็พยักหน้าหงึกๆ ทว่าไม่ถึงเสี้ยวนาทีก็ส่ายหน้า
“พาคุณแสนรักไปที่ห้องพักแขกเถอะ”
สาวใช้อีกคนเข้ามาช่วยประคองเพราะเห็นว่าแสนรักกำลังจะหน้าขะมำ
“งั้นไปกันเถอะ”
สาวใช้อีกคนขานรับก่อนจะช่วยกันหิ้วแสนรักที่สติพร่าเลือนเต็มทนไปส่งที่ห้องพักแขกของบ้านชวัลวิทย์
จีรรัชญ์ยกมือขึ้นคลึงขมับ เขาไม่เคยรู้สึกหนักอึ้งที่ศีรษะมากขนาดนี้มาก่อน นั่นก็เพราะเขาดื่มไปเยอะพอสมควร คนที่มางานวันเกิดของเขาล้วนแล้วแต่เป็นนักธุรกิจบิดาล้วนแต่เป็นนักธุรกิจ และพวกเขาก็ต่างพากันมาชนแก้วกับเขา หากไม่ดื่มก็จะเป็นการเสียมารยาทเขาเลยเลี่ยงไม่ได้ จีรรัชญ์จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขากระดกเครื่องดื่มที่ชวนให้มึนศีรษะไปทั้งหมดกี่แก้ว
จีรรัชญ์ไม่เคยเมามายมากขนาดนี้มาก่อน ร่างสูงที่แทบจะสูญเสียการควบคุมเดินตรงดิ่งไปที่บันไดวนตามทางเดินที่ค่อนข้างสลัวเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาดึกพอควร เท้าข้างหนึ่งแตะบันไดขั้นแรกก็เสียหลักเซไปมาจนเจ้าตัวต้องรีบคว้าราวบันไดเอาไว้
จีรรัชญ์สะบัดศีรษะ แม้จะเมาอยู่มากแต่ทว่าสติที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดเตือนให้เขาไม่ควรอาจหาญกระทำการใดๆ ที่เกินกำลังให้มากไปกว่านี้ และหากจำไม่ผิด เขาจำได้ว่าที่ชั้นล่างของบ้านชวัลย์วิทย์มีห้องรับแขกอยู่ด้วย และตอนนี้ก็ไม่มีใครพัก เขาควรไปนอนที่นั่นก่อน สร่างเมาแล้วค่อยกลับขึ้นห้องก็แล้วกัน
ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปด้านใน ภายในห้องมืดสลัวจนแทบมองไม่เห็นทางเดิน ทว่าสุดท้าย จีรรัชญ์ก็พาตัวเองเดินมาจนถึงเตียงหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องจนได้ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มอย่างคนที่ไม่สามารถประคองร่างกายของตัวเองไว้ได้อีกต่อไป ทว่าก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลง แขนแกร่งก็วาดขึ้นไปวางพาดลงบางสิ่งที่อยู่บนเตียงอย่างไม่ตั้งใจ ในห้วงความรู้สึกนึกคิดของจีรรัชญ์คิดว่าสิ่งๆ นั้นเป็นหมอนข้าง เขาจึงคว้าเจ้าหมอนข้างในความรู้สึกนึกคิดทว่าที่แท้จริงแล้วคือแสนรักเลขาฯ ของตนเองเข้ามากอดเอาไว้ในวงแขนแกร่งก่อนที่เปลือกตาของเขาจะค่อยๆ ปิดลง
- ผู้เขียน
