2.3
1090 คำ
เธอไม่ควรแก้ปัญหาด้วยการดื่มเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ เพราะนอกจากจะช่วยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้แล้ว ยังทำให้เธอมึนหัวไปหมด ระหว่างเธอกับเครื่องดื่มมึนเมาคงต้องสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ เธอจะไม่แตะมันอีกเป็นอันขาด
แสนรักขุดตัวเองขึ้นมาจากที่นอนในเช้าวันจันทร์ ร่างบางก้าวเข้าสู่ชั้นล่างของตัวอาคารหกชั้นที่เป็นที่ตั้งของเบดดิ้งแฟบริค ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาได้หกเดือนเศษนี่เป็นครั้งแรกเลยกระมังที่แสนรักรู้สึกกังวลใจมากขนาดนี้ หากไม่นับรวมตอนที่สัมภาษณ์งาน
แสนรักถึงโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่หน้าห้องท่านประธานเวลาแปดนาฬิกาสิบห้านาทีไม่ขาดไม่เกิน และนี่ก็คือกิจวัตรประจำวันของแสนรักในฐานะเลขาฯ ของจีรรัชญ์ เวลาทำงานของเบดดิ้งแฟบริคจะเริ่มต้นเวลาแปดนาฬิกาสามสิบนาทีและสิ้นสุดลงตอนเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสำหรับพนักงานทั่วไปแต่ไม่ใช่สำหรับแสนรัก เพราะตามข้อตกลงตั้งแต่ตอนที่สัมภาษณ์งานก็คือเวลาตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเป็นของจีรรัชญ์
หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะทำงานพร้อมๆ กับที่จัดการเก็บกระเป๋าสะพายใส่ลิ้นชัก จัดการเปิดคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุดสำหรับพร้อมใช้ทำงาน ก่อนจะหยิบแท็ปเล็ตขึ้นมาดูตารางงานของจีรรัชญ์เพราะเธอต้องแจ้งให้อีกฝ่ายทราบทันทีที่เขามาถึง แสนรักละสายตาจากหน้าจอแท็ปเล็ตอีกทีก็ตอนที่เวลาแปดนาฬิกาสามสิบนาทีพอดิบพอดี
แสนรักไม่เคยรู้สึกประหม่าระคนตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน เพราะอีกไม่กี่อึดใจจีรรัชญ์ก็จะมาถึง
ติ๊ง!
หัวใจของแสนรักเต้นถี่รัวตอนที่เสียงแจ้งเตือนลิฟต์ดังขึ้น ยิ่งตอนที่ร่างสูงของจีรรัชญ์ก้าวออกมาจากลิฟต์พร้อมกับปรมะที่ปรึกษาของเขาแสนรักก็ยิ่งอยู่ไม่สุข
“สะ สวัสดีค่ะคุณจีร คุณเปรม”
แสนรักปั้นหน้ายิ้มยาก และรอยยิ้มแปลกๆ ของเธอก็ทำเอาท่านประธานเบดดิ้งแฟบริคขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรของคุณ”
“เปล่าค่ะรักไม่ได้เป็นอะไร รักสบายมากค่ะ”
ยิ่งตอบก็ยิ่งพิรุธทำเอาคนที่ไม่ได้สนใจอะไรในตอนแรกอย่างปรมะก็อดนึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน
“แต่ผมว่าวันนี้ดูคุณรักยิ้มแบบแปลกๆ นะครับ”
ไม่พูดเปล่าปรมะยังหรี่ตามองคล้ายจับผิดกัน ทำเอาแสนรักต้องยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นพัลวัน
“แหมมมม คุณเปรมก็คิดมากเกินไป รักก็ยิ้มของรักแบบนี้อยู่แล้วนะคะ”
บอกแล้วก็ฉีกยิ้มให้ปรมะไปอีกที แต่เสียงกระแอมในลำคอของคนที่ยืนด้านหน้าปรมะดังขึ้นทำให้หญิงสาวต้องหุบยิ้มฉับ
“วันนี้ผมจะได้เข้าห้องทำงานไหม”
ได้ยินแบบนั้นร่างบางก็กุลีกุจอไปเปิดประตูห้องให้จีรรัชญ์
“เชิญค่ะคุณจีร”
ปรมะอมยิ้มกับท่าทางกระตือรือร้นที่ดูเกินควรของแสนรัก เขาว่ามีบางอย่างระหว่างจีรรัชญ์กับแสนรักที่ดูแปลกไป แต่ที่เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรที่แปลกไป แต่ยืนยันได้ว่าแปลกแน่นอน
“ขอกาแฟให้ผมด้วย”
“สิบนาทีกาแฟเข้มๆ พร้อมเสิร์ฟค่ะ”
ได้ยินแสนรักรับคำอย่างแข็งขันจีรรัชญ์ก็ก้าวเข้าไปในห้องพร้อมด้วยปรมะที่หันมาบอกแสนรักก่อนที่เขาจะปิดประตู
“ผมขอด้วยนะแก้วนึง แต่ไม่ต้องเข้มเหมือนคุณจีร เพราะผมไม่ใช่คนเข้มๆ แต่เป็นคนคูลๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเป็นเมนูกาแฟร้อนใส่น้ำแข็งสองก้อนสำหรับคนคูลๆ อย่างคุณเปรมดีไหมคะ”
แสนรักแสร้งเอ่ยไปอย่างนั้นเพราะรู้ดีว่าปรมะแกล้งเย้าแหย่กัน เธอเลยต้องโต้กลับเสียหน่อย เรื่องนี้ยอมกันได้ที่ไหนกัน
“อย่าเลยครับ ผมยังไม่อยากท้องเสีย”
“สิบโมงตรงคุณจีรมีประชุมกับฝ่ายการตลาดค่ะ และตอนสิบเอ็ดโมงครึ่งมีนัดทานข้าวกับคุณสุรกิจ เจ้าของโรงแรมเวนิชเวร่าที่ต้องการให้โรงงานของเราผลิตเครื่องนอนให้ ส่วนช่วงบ่ายก็เข้าตรวจเยี่ยมโรงงานตามปกติค่ะ”
แสนรักแจ้งตารางงานให้จีรรัชญ์รับทราบตอนที่เอากาแฟมาเสิร์ฟให้จีรรัชญ์กับปรมะ แจ้งตารางงานเรียบร้อยกำลังจะถอยออกมา ทว่าเสียงทุ้มที่ดังขึ้นของจีรรัชญ์ทำให้เท้าเล็กต้องชะงัก
“ตอนคืนงานวันเกิดคุณพ่อคุณกลับยังไง แล้วกลับตอนไหน”
ดวงตากลมโตสว่างวาบขึ้นมาฉับพลันอย่างห้ามไม่ได้ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมอย่างไม่ทราบสาเหตุ แสนรักหาเสียงตัวเองไม่เจอไปพักใหญ่
“ผมถามไม่ได้ยินเหรอ”
“ดะได้ยินค่ะ”
“แล้วคำตอบ?”
“งะงานเลิกปุ๊บรักก็เรียกแท็กซี่กลับเลยค่ะ”
“อืม คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
ได้คำตอบจีรรัชญ์ก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรอีก แสนรักลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก หญิงสาวส่งยิ้มให้จีรรัชญ์และเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นให้ปรมะด้วยก่อนจะออกจากห้อง
“ถ้าผมจำไม่ผิด คืนงานวันเกิดเจ้าสัว ผมเห็นคนงานบ้านคุณจีรหิ้วคุณรักเข้าไปในบ้านนะครับเพราะคุณรักเธอเมามาก ยืนก็แทบยืนไม่อยู่”
“คุณคงตาฝาด คืนนั้นคุณก็ดื่มหนักไม่ใช่หรือไงคุณเปรม เจ้าตัวเขาก็บอกอยู่ว่าเรียกแท็กซี่กลับ”
“อ่า สงสัยผมคงจะตาฝาดจริงๆ แต่คล้ายคุณรักมากจริงๆ นะครับ”
“งานบนโต๊ะคุณน่ะ เสร็จหมดแล้วเหรอ”
ปรมะมองตามสายตาของจีรรัชญ์ก็เห็นเอกสารกองโตวางอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองก็ยิ้มแห้ง
“ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ”
แสนรักเป่าปากพลางยกมือขึ้นทาบอกซ้ายด้วยท่าทางโล่งอก จีรรัชญ์คงจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ แบบนั้นน่ะก็ดีแล้ว ดีจริงๆ เพราะนั่นก็หมายความเธอสามารถทำงานในฐานะเลขาฯ ของจีรรัชญ์ได้อย่างสบายใจ คิดได้แบบนั้นความกังวลใจที่เคยมีอยู่ก่อนหน้าก็พลันหายไปจนหมดสิ้น แสนรักจัดการทำงานที่ค้างคาด้วยความสบายอกสบายใจ
- ผู้เขียน
