เสียงเปิดประตูทำเอาแสนรักสะดุ้งตัวนิดๆ มือไม้ที่ประสานกันเอาไว้บนหน้าตักเย็นเฉียบขึ้นมาเสียดื้อๆ หญิงสาวเหลียวหลังไปมองเห็นคุณศมนกำลังเดินเข้ามา รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้ช่วยให้แสนรักหายใจทั่วท้องขึ้นมาได้เลย
“ไม่ต้องกังวลนะหนูรัก เราแค่มาพูดคุยกัน”
น้ำเสียงนุ่มนวลของคุณศมนทำให้แสนรักพอคลายความกังวลใจลงได้บ้างแต่ก็ไม่ได้หายไปเสียทีเดียว คุณศมนนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแสนรักซึ่งเป็นเก้าอี้ตัวที่จีรรัชญ์นั่งทำงาน
“เอาละ เราจะมาเปิดอกคุยกันแบบไม่อ้อมค้อมนะ”
“ค่ะ” แสนรักรับคำด้วยท่าทางประหม่า
“ตาจีรเล่าเรื่องให้ฉันฟังหมดแล้ว แล้วหนูรักล่ะจะว่ายังไง”
“คุณจีร…เล่าหมดเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ”
ได้ยินแบบนั้นแสนรักก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก ทั้งๆ ที่อุณหภูมิในห้องก็ไม่ได้สูงสักเท่าไร แต่แสนรักกลับมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมและหน้าผากกลมมน
“หนูรักจะให้ตาจีรเขารับผิดชอบยังไงก็บอกฉันมาได้เลย
