รุ่งเช้า
แสนรักมั่นใจเกินร้อยว่าเช้าตรู่แบบนี้คงไม่มีใครเห็นเธอแน่นอกจากยามที่อยู่หน้าประตูบ้านชวัลวิทย์ แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคเพราะเธอเคยผ่านมันแล้วในเช้าวันใหม่หลังจากคืนงานวันเกิดเจ้าสัวจิณณะ มือเล็กแตะที่ลูกบิดประตูห้อง ค่อยๆ หมุนด้วยความระมัดระวังเพราะเกรงว่าอาจจะมีใครสักคนมาได้ยินเข้า แบบนั้นคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
ประตูค่อยๆ เปิดกว้าง แสนรักกำลังจะก้าวขาข้างหนึ่งออกมาจากห้องอยู่แล้ว แต่ทุกอย่างต้องชะงักกึกราวกับถูกกดให้หยุดด้วยรีโมตควบคุม ร่างกายของหญิงสาวเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าราวกับกำลังถูกแช่แข็ง
“อรุณสวัสดิ์จ้ะหนูแสนรัก ฉันกำลังจะมาชวนไปใส่บาตรด้วยกันเลย อาบน้ำเรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“ค่ะ” แสนรักรับคำอย่างเสียมิได้ หญิงสาวปั้นหน้ายิ้มยากให้คุณศมน
“งั้นก็ไปใส่บาตรกันเถอะจ้ะ”
ใบหน้ายิ้มแย้มทว่าแสนรักตกอยู่ในสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าน้ำตาตกใน หญิงสาวค่อยๆ ก้าวออกมาจากห้องพักแขก
