“ปล่อยรักนะคะ รักจะกินข้าว”
ร้อนหน้าจนแทบไหม้ตอนที่จีรรัชญ์เอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉยแสนรักจึงจงใจเปลี่ยนบทสนทนาเสียดื้อๆ พอหญิงสาวขยับตัวจะลุกจากตักแกร่ง จีรรัชญ์ก็กอดรัดเอวขอดกิ่วของเธอเอาไว้
“คุณจีร!”
“เขินแล้วหนี”
“ถ้าไม่ปล่อยอย่าหาว่ารักใจร้ายนะคะ”
“ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะใจร้ายได้สักแค่ไหนกัน โอ๊ะ แสนรัก นี่คุณกล้าทำร้ายร่างกายผมจริงๆ เหรอ”
แสนรักอาศัยจังหวะที่จีรรัชญ์กำลังโอดครวญหลังจากที่เธอถองศอกใส่หน้าท้องของอีกฝ่ายเข้าอย่างเต็มรักลุกจากตักแกร่งพร้อมคว้ากล่องข้าวของเธอติดมือมาด้วย
“รักจะทำมากกว่านี้อีกถ้าคุณจีรเอาแต่ใจตัวเองที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน รักจะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของคุณจีรอีกต่อไป”
ประกาศกร้าวแล้วก้าวเท้าฉับๆ เดินออกไปจากห้องทำงานของท่านประธาน จีรรัชญ์ที่กุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้ในตอนแรกค่อยๆ ยืดตัวเต็มความสูง แทนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะดูโกรธขึ้งทว่าตอนนี้บนใบหน้
