บ้านชวัลย์วิทย์
“แม่ไปดูฤกษ์มาให้แล้วนะ หมั้นเช้าแต่งเย็นเลยดีไหมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกัน ลูกคิดว่าไง”
คุณศมนถามขึ้นในช่วงเย็นวันหนึ่งขณะที่ครอบครัวชวัลวิทย์รับประทานอาหารร่วมกัน
“เมื่อไหร่ครับ”
“อีกสามเดือนจ้ะ”
“ผมขอถามแสนรักก่อนก็แล้วกันครับ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมเผด็จการเกินไป”
“ลูกก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
คุณศมนมองค้อนลูกชาย เจ้าสัวจิณณะที่มองสองแม่ลูกสลับกันก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก
“ผมเป็นแบบนั้นเหรอครับ ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย”
จีรรัชญ์พูดหน้าตาเฉย มือหนาตักอาหารเข้าปากด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แบบนั้นยิ่งทำให้คุณศมนหมั่นไส้จนต้องส่งค้อนวงใหญ่มาให้อีกระลอก
“งั้นเหรอจ๊ะ” คุณศมนมองค้อน “รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองน่ะน่ากลัวจนหนูรักเขาไม่อยากนั่งรถด้วย”
“แสนรักบอกแบบนั้นเหรอครับ” ได้ยินแบบนั้นจีรรัชญ์ก็ถามเสียงเครียดขึ้นมาทันที
“ไม่ได้บอกตรงๆ ขนาดนั้น แต่การที่หนูรักบอกว่าถ
