“พี่จีร จิลขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
จีรรัชญ์mที่กำลังจะเข้าห้องนอนหยุดเท้ามองจิลลา น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างเว้าวอน แววตาที่มองกันอย่างขอความเห็นใจทำให้จีรรัชญ์ทำใจแข็งไม่ลง ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะบอกให้จิลลาเดินตาม
“ไปคุยกันที่ห้องหนังสือ”
ในห้องหนังสือบ้านชวัลวิทย์มีหนังสืออยู่หลายประเภทที่ถูกเก็บเอาไว้บนชั้นหนังสือราวกับเป็นห้องสมุดขนาดย่อม ตรงโต๊ะยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องคือที่ที่จีรรัชญ์กับจิลลาเลือกจะนั่งพูดคุยกัน
“พี่จีรยกโทษให้จิลได้ไหมคะ แค่สักครั้ง ครั้งเดียวจริงๆ”
เห็นท่าทางที่ดูห่างเหินและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขอบตาทั้งสองข้างของจิลลาก็ร้อนผ่าว น้ำสีใสเอ่อท้นขึ้นมาขังคลอที่หน่วยตาอย่างช่วยไม่ได้ จีรรัชญ์ยังมีสีหน้าเรียบนิ่งตอนที่มองน้องสาวที่กำลังพยายามสะกดกลั้นอาการสะอึกสะอื้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นใจอีกฝ่าย เขาเองก็เห็นใจจนอยากจะเข้าไปกอดปลอบ หากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงทำแบบนั้นไ
