9
856 คำ
ศวิตาถลึงตาดุใส่เขา แล้วเอ่ยทวนคำถามของเธอแก่คนแกล้งหูหนวกอย่างเขา
“คุณเอาพี่สาวฉันไปไว้ที่ไหน พี่ปออยู่ไหน” เธอถามย้ำอีกครั้งถึงสองครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่กล้าบิดพลิ้วคำถามของเธออีกต่อไป “แล้วไอ้เรื่องงานแต่งงานนี่มันยังไงกันแน่ด้วย” หญิงสาวสำทับตอนท้าย เพราะนี่เป็นหนึ่งในความสงสัยของเธอเช่นเดียวกัน
“งานแต่งงาน...” เขาเอ่ยทวนคำถามสุดท้ายของเธอก่อน แล้วมองเธอด้วยสายตาหยามหยันราวกับว่าเธอเป็นคนโง่ ซึ่งศวิตาได้แต่ข่มใจเอาไว้ มือเรียวกำเป็นหมัดแน่นด้วยกลัวว่าจะเผลอเอานิ้วจิ้มตาคมๆ ที่มองเธออย่างดูถูกนั่นให้บอดไปเสียก่อน “กับพี่สาวของเธออย่างนั้นเหรอ”
คำถามที่ยังส่อนัยเหยียดหยันที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของเขาทำให้ศวิตาถลึงตาดุใส่เขา แต่ก็ไม่เอ่ยต่อว่าอีกฝ่ายนอกเรื่อง เพราะเธออยากได้คำตอบที่แน่ชัดวันนี้...และเดี๋ยวนี้ด้วย!
เธอจะไม่ยอมให้ความโกรธครอบงำแล้วทำให้เขาบ่ายเบี่ยงคำตอบที่เธอควรจะได้รับตั้งแต่วินาทีแรกที่เหยียบไร่ภคนันท์ได้อีกต่อไปแล้ว!
“ใช่!” หญิงสาวย้ำเสียงหนัก ก่อนจะทวนถามซ้ำเป็นครั้งที่สาม “ตอบคำถามแรกมาก่อนเลย พี่สาวฉันไปไหน”
“ไปธุระไง” พีรวัสคลี่ยิ้มหยัน แล้วเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ายังคงมีสีหน้าคลางแคลงและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสริมต่อมาด้วยน้ำเสียงปะปนไปด้วยความสะใจเล็กๆ ไม่ได้ “แล้วฉันก็คิดว่าศิรดาคงจะไม่กลับมาอีกแล้วนั่นแหละ”
ศวิตาเบิกตากว้าง “คุณ!”
ท่าทีของเจ้าหล่อนดูเหมือนจะช็อกเล็กๆ กับคำตอบที่ได้รับ ทำให้พีรวัสล้วงมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์เก่าๆ ของตนเอง แล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว โน้มตัวลงจนใบหน้าของเขาแทบจะชิดกับใบหน้าเล็กๆ ของเธอ
“ฉันคิดว่าคงถึงเวลาที่เธอจะต้องรู้ความจริงแล้วล่ะศวิตา” เขาบอกเธออย่างที่ตัดสินใจได้แล้ว เพราะเบื่อที่จะเล่นเกมยี่สิบคำถามกับเธออีกต่อไป
“ความจริงอะไร?” ศวิตามองคนที่ยืนตัวขึ้นพลางเดินถอยห่างจากเขาเพราะระยะที่ใกล้ชิดเกินไปเมื่อครู่นี้ทำให้เธอตกใจ
คราวนี้พีรวัสมองเธอราวกับว่าเธอช่างโง่เง่าเหลือเกิน...สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสมเพชที่ทำให้เธอตัวสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกโกรธเคือง
“ก็ความจริงที่ว่า...พี่สาวเธอส่งเธอมาเป็นตัวตายตัวแทนน่ะสิ!”
“ไม่จริง!” ศวิตาโพล่งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย “ตัวแทนอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
หญิงสาวส่ายหน้าระรัว แล้วทำท่าจะก้าวเดินหนี พร้อมกับตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะไม่สนใจอะไรแล้ว เธอจะออกไปจากที่บ้าๆ และไปให้พ้นๆ จากคนบ้าๆ นี่ให้เร็วที่สุด!
พีรวัสคว้ามือจับข้อมือเล็กของหญิงสาวแล้วบีบเอาไว้แน่น “เธอจะปัดความรับผิดชอบงั้นเหรอ พี่สาวเธอบอกฉันเองว่าเขาส่งเธอมาเป็นตัวแทนให้แก่ฉัน แลกกับการที่เขาจะหนีตาม 'ชู้รัก' ของเขาไป” น้ำเสียงของเขาคล้ายกับจะคำรามและเต็มไปด้วยความชิงชังอย่างชัดเจน โดยเฉพาะที่เขาเอ่ยว่าพี่สาวเธอหนีไปกับใคร!
“ไม่จริง” หญิงสาวปฏิเสธหน้าซีดเผือด “พี่ปอไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ”
พี่สาวเธอไม่มีทางทำอย่างนั้น ผู้ชายตรงหน้าต้องเป็นบ้าไปแน่ๆ ไม่สิ อันที่จริงเธออาจจะเข้าใจผิด ที่นี่ต้องไม่ใช่ที่อยู่ของพี่สาวเธอ นายพีรวัสอาจจะแค่...
แค่อะไรศวิตาก็ไม่ได้คิดต่อ เมื่อคนตรงหน้าบีบข้อมือเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน
“เธอแน่ใจได้ยังไงล่ะศวิตาว่าที่ฉันพูดจะไม่เป็นความจริง”
“หลักฐาน!” หญิงสาวโพล่งขึ้นมาทันที “คุณไม่มีหลักฐาน แล้วฉันจะต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย นี่มันเรื่องบ้าบอที่สุด!”
ตอนท้ายเธอโวยวายเสียงดัง ทำให้พีรวัสแค่นหัวเราะเสียงหยันดังลั่น ก่อนจะชะงักกึกเสียอย่างนั้นแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาโกรธเคือง ราวกับว่าเขากำลังเอาความโกรธแค้นทั้งหมดมาลงที่เธออย่างไรอย่างนั้น
“เธอต้องการหลักฐานงั้นเหรอ ได้สิ...ฉันก็ได้แต่หวังว่าเธอจะไม่เสียใจไปซะก่อนล่ะศวิตา”
หญิงสาวได้แต่เงียบกริบ ไม่ยอมพูดอะไรแต่ก็จ้องมองตาเขาไม่หลบอย่างท้าทายเช่นเดียวกัน
ท่าทางดื้อดึงไม่ยอมเชื่อของเธอทำให้เขาถอนหายใจยาว แล้วมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยัน ก่อนจะพูดว่า
“อ้อ แล้วก็หวังว่าเธอจะจำลายมือของพี่สาวตัวเองได้นะ”
๐๐๐๐๐
- ผู้เขียน
