ทาสรักซาตานร้าย

10

หลังจากนั้นเขาก็ลากเธอตรงไปยังห้องทำงานของเขา ชายหนุ่มเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องอย่างไม่ทนุถนอมสักนิดเดียวจนเธอเซถลาแทบจะไปชนกับโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้ไม้ตัวใหญ่หากไม่ใช่เพราะเธอเอามือยันเอาไว้ได้ทัน รู้ตัวอีกทีเขาก็ปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้วเดินอ้อมตัวเธอไปยังอีกฟากของโต๊ะทำงาน พร้อมกับเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะแล้วหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งโยนใส่หน้าเธอ

“พี่สาวเธอทิ้งมันไว้ให้ฉัน แล้วบอกว่าให้ส่งให้เธออ่านแล้วเธอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด”

หญิงสาวไม่ตอบอะไรพลางเอื้อมมือไปหยิบจดหมายยับยู่ที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายคงจะได้อ่านมันแล้ว สังเกตได้จากรอยยับจากการขยำขยี้หญิงสาวก็ได้แต่ถลึงตามองเขาอย่างไม่ชอบใจเพราะเขาถือวิสาสะอ่านจดหมายที่เขียนถึงเธอก่อนได้รับอนุญาต

เธอไม่พูดอะไรแล้วคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกก่อนจะตั้งต้นอ่าน

ป่าน

ถ้าเธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ที่พี่ได้ฝากไว้กับคุณพีท เธอคงจะรู้เรื่องทุกอย่างแล้วสินะ พี่ไม่แก้ตัวว่าพี่หลอกเธอให้มาที่นี่ แต่พี่อยากจะขอให้เธอยกโทษให้พี่ อภัยให้พี่ แล้วก็ช่วยพี่ด้วย

อย่างที่เธอรู้ว่าพี่เป็นคนรักของคุณพีท แต่พี่เพิ่งรู้ตัวว่าพี่ไม่ได้รักเขา! พี่รักคุณพายุ แต่ว่าคุณพีทมีอิทธิพลมาก เขาไม่ยอมปล่อยเราสองคนไป แล้วพี่ก็ไม่อาจทนอยู่กับคนที่พี่ไม่ได้รักได้...พี่เลยจำต้องทำแบบนี้ เพราะคุณพีทบอกว่าเขาจะยอมปล่อยพี่ไป ถ้าพี่มีสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่ามากพอ แล้วเขาก็เสนอ...น้องสาวคนเดียวของพี่ขึ้นมา

น้องสาวที่พี่รักที่สุด...

พี่จำใจตอบรับ พี่ไม่มีทางเลือก เพราะไม่งั้นเขาก็จะฆ่าคุณพายุ

ป่าน...พี่อยากจะขอร้องป่าน ช่วยพี่ด้วย ช่วยอยู่เป็นตัวแทนพี่ที

คุณพีทอาจจะใจร้ายบ้าง แต่เขาเป็นคนดี พี่เชื่อว่าป่านจะทำให้เขารักได้ไม่ยาก แล้วเมื่อรัก คุณพีทก็จะดีกับป่านทุกอย่างและตามใจป่านเช่นเดียวกัน

เห็นแก่ความเป็นพี่น้องของเรา...เห็นแก่ที่พี่ไม่เคยขออะไรป่านเลย ช่วยพี่สักครั้งได้ไหม

ทำให้คุณพีทเลิกโกรธเกลียดพี่กับคุณพายุ...และอย่าให้เขาตามล่าตัวเราสองคน

ได้โปรด...

ขอโทษที่เห็นแก่ตัวนะน้องรัก

พี่ปอ

เมื่ออ่านจบ หญิงสาวก็เป็นอีกคนที่ขยำจดหมายนั่นแล้วแทบจะฉีกมันทิ้ง พลางถลึงตาจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างดุดันพร้อมปฏิเสธเสียงดังลั่น

“ไม่จริง! พี่ปอไม่มีทาง...ไม่มีทางแลกเปลี่ยนตัวฉันกับเงื่อนไขบ้าๆ แบบนี้ นี่เป็นจดหมายปลอม คุณต้องโกหก!”

เขาต้องแกล้งเธอแน่ๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ถึงเธอกับพี่ปอจะไม่ได้สนิทกันมากมายเหมือนพี่น้องทั่วไป แต่พี่ต้องไม่มีทางทำกับเธออย่างนี้แน่

นี่มันแย่ยิ่งกว่าแย่เสียอีก!

พีรวัสก้าวตรงมาหาเธอด้วยท่าทีคุกคามเสียจนศวิตารู้สึกกลัวขึ้นมาวูบหนึ่งกับดวงตาที่เต็มไปด้วยโทสะและไฟของความแค้นของเขา

“คิดว่าฉันโกหกเธอไปเพื่ออะไร คิดว่าเธอมีค่ามากอย่างนั้นสิ”

“ฉัน...”

“เธอโง่เองตั้งแต่เชื่อพี่สาวเธอแล้วนั่นแหละ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็คือตัวแทนของศิรดา...”

เขาเอ่ยเสียงหยันกับเธอ พร้อมกับคว้าข้อมือเธอที่กำลังจะพลิ้วกายหนีบีบเอาไว้แน่น หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องใดๆ ออกมา

“ศิรดากล้าทิ้งฉันไป แล้วในเมื่อเขาส่งเธอมาเป็นตัวแทนบำบัดความโกรธแค้นของฉัน เธอก็ต้องทนรับมันศวิตา!”

คำพูดตอนท้ายทำให้เธอโกรธเคือง เขามันบ้าไปแล้ว! ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตามนี่มันไม่ใช่เรื่องเลยที่เธอจะต้องกลายมาเป็นตัวแทนให้กับ...อะไรก็ไม่รู้!

ผู้ชายตรงหน้าเองก็บ้า รู้ทั้งรู้ว่าเธอกับเขาไม่มีความแค้นต่อกันเลย เอาจริงๆ คือเธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ทำไมถึงได้มองเธอเป็นตัวแทนความแค้นได้ถึงเพียงนี้

ถ้าอารมณ์มันจะพลุ่งพล่านมากนัก เธออยากจะแนะนำเขาเหลือเกินว่าให้ไปออกกำลังกายแทนเสียไป! จะมาเสียเวลากลั่นแกล้งเธอทำไมในเมื่อนี่มันไม่ใช่เรื่องของเธอเลย

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันจะกลับ!”

หญิงสาวปฏิเสธเสียงเฉียบขาด เธอไม่ใช่นางเอกโง่เง่าในนิยายหรือละครหลังข่าวที่จะร้องไห้น้ำตาร่วงเผาะๆ เมื่อโดนข่มขู่ อีกอย่างนี่มันเรื่องบ้าบอทั้งนั้น จะให้เธอทำใจเชื่อลงได้อย่างไร

แล้วอย่าว่าเธอเห็นแก่ตัว เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ สิ่งที่มีก็แค่จดหมายหนึ่งฉบับ มันไม่ใช่หลักฐานหนักแน่นที่จะทำให้เธอเชื่อด้วยซ้ำว่าเขาพูดจริงหรือโกหก เธอไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่คิดทบทวนเรื่องง่ายๆ พวกนี้หรอก

แถมไม่ได้บ้าอย่างพีรวัสที่คิดแค้นด้วยเรื่องบ้าๆ บอๆ แบบนี้ด้วย!

“คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ” พีรวัสพูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน เขาบีบข้อมือเล็กของหญิงสาวแน่นอย่างไม่รู้ตัว “แล้วฉันก็ไม่สนใจด้วยว่าเธอจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ในเมื่อศิรดาเสนอเธอมาให้ฉัน เพื่อแลกกับการที่เขาจะไป ฉันก็จะรับเอาไว้ แล้วเธอ...ซึ่งเป็นตัวแทนก็ไม่มีสิทธิ์เลือก!”

น้ำเสียงและสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยนัยข่มขู่เสียจนทำให้หญิงสาวถึงกับสั่นสะท้าน สายตานั้นมันเหมือนกับคนบ้าที่พร้อมจะทำทุกอย่างได้โดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

แต่จะให้เธอยอมง่ายๆ ศวิตาก็คิดว่าไม่มีทาง!

“คุณโกหก! ถ้านี่มันเรื่องจริง ทำไมพี่ปอถึงเขียนว่าคุณเลือกฉัน ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณเลย คุณจะมาทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้!” หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่น ท่าทีจริงจังของเขาทำให้เธอเริ่มกลัว แต่ก็อดจับผิดคำพูดของเขาไม่ได้

เขาบอกว่าพี่สาวเธอเสนอใช้เธอเป็นข้อแลกเปลี่ยน...แต่พี่สาวของเธอกลับเขียนบอกไว้ว่าเขาเสนอให้ใช้เธอแลกเปลี่ยนหากพี่สาวต้องการจะไป

ใครกันแน่ที่พูดจริง...ใครกันแน่ที่โกหก

ถ้าหากเรื่องบ้าๆ นี่เป็นความจริง...

แต่ตอนนี้...ในใจลึกๆ ของศวิตาเธอก็อดคิดเอนเอียงไม่ได้ว่ามัน...อาจจะเป็นเรื่องจริงเพราะท่าทีจริงจังของผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอนึกกลัว แถมเขายังรู้จักเธอ เหมือนจะรู้จักดีเสียด้วยทั้งๆ ที่เธอไม่รู้จักเขาเลย

หัวใจเธอเจ็บแปลบ...พี่ปอทำกับเธออย่างนี้ได้อย่างไร

“หึ! ศิรดาบอกเธอว่าฉันเลือกเธองั้นเหรอ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน ทั้งๆ ที่ตนเองก็อ่านจดหมายของศิรดาที่เขียนถึงศวิตาหลายรอบ ทว่าข้อความปลิ้นปล้อนเหล่านั้นเมื่อหลุดออกมาจากปากของศวิตากลับทำให้เขาโมโหมากกว่า ผู้หญิงตรงหน้าช่างไม่รู้จักพี่สาวของตนเองเอาเสียเลย

“ใช่!” ศวิตารับคำเสียงหนักแน่น ของมันเห็นๆ กันอยู่ว่าระหว่างศิรดากับเขา เธอควรจะเลือกเชื่อใครมากกว่ากัน

ถึงแม้บางเรื่องเธอจะไม่อยากเชื่อเลยก็ตาม!

“ช่างเถอะ” พีรวัสเอ่ยปัดอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่มองเธอเหมือนกับคนโง่เง่าเต่าตุ่น “ฉันไม่อยากจะอธิบายกับคนโง่อย่างเธออีกแล้ว ถ้าเธอจะเชื่อพี่สาวของเธอก็ตามใจ”

“ฉันจะกลับ!” หญิงสาวประกาศเสียงดังเมื่อเขาเอ่ยจบ เธอพยายามสลัดข้อมือที่เจ็บแปลบจนแทบจะแหลกในมือใหญ่ที่กำข้อมือเธอแน่นออก แต่อย่างไรก็สลัดไม่หลุด

พีรวัสเงยหน้าหัวเราะเสียงดังเมื่อเธอพูดจบ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยันปะปนกับแค้นชิงชังพร้อมกับประกาศิตเสียงดังลั่นใส่หน้าเธอ

“เธอกลับไปไม่ได้หรอกศวิตาถ้าฉันไม่อนุญาต”

เธอถลึงตาใส่เขา แต่เขาไม่สนใจ ซ้ำยังมีหน้าพูดต่อไปอีกว่า

“แล้วก็ทำใจเอาไว้ได้เลยว่า...ทุกความโกรธแค้นของฉันที่มีต่อพี่สาวของเธอ ฉันจะให้เธอได้ชดใช้แทนศิรดาให้สาสม!”

“...”

“ให้สาสมกับที่เขากล้าทำร้ายคนอย่างพีรวัส ภคนันท์คนนนี้!”

๐๐๐๐๐