ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องทำให้คนที่ทิ้งตัวนั่งบนเตียงกว้างเหมือนตุ๊กตาเก่าๆ รู้สึกตัว พีรวัสขยับตัวไปเปิดประตูเนือยๆ พลางร้องถามคนๆ เดียวที่น่าจะเป็นคนเคาะห้องเขาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“อะไรวุธ”
ทว่าเพียงแค่ประตูเปิดออกกว้าง ฝ่ายผู้มาเยือนก็ไม่พูดอะไร แต่ทักทายเขาด้วยหมัดหนักๆ ไม่ออมแรงเสียจนพีรวัสรู้สึกได้ถึงรสชาติของเลือด แถมยังเซถลาจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น
ผลั้ว!
เมื่อตั้งตัวได้ก็มองตรงไปทางประตู เห็นแสงฉายยืนมองเขาด้วยสายตานิ่งเฉยก็นึกโมโหที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็ชกเขามาได้
“อะไรวะไอ้ฉาย!” พีรวัสร้องถามเสียงดังอย่างหัวเสีย ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากแตกยับตัวเองด้วยความหงุดหงิด “แกเป็นบ้าอะไรเที่ยวมาไล่ชกหน้าชาวบ้าน!”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
แสงฉายจ้องมองคนตรงหน้าตาดุ ก่อนจะสั่งเสียงเข้มด้วยยมาดของนายตำรวจยามสั่งงานลูกน้อง “แกกลับไปง้อน้องป่านเดี็็ยวนี้เลย!”
พีรวัสขมวดคิ้วมุ่น มองอีกฝ่
