46

1458 คำ

วันต่อมา... ศาสตราวุธส่ายหน้าช้าๆ มองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงด้วยสายตาเอือมระอา หลังจากที่มองคนตรงหน้าอาละวาดเล็กๆ ไปแล้วยกหนึ่งเนื่องจากเจ้าตัวอยากจะออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าซึ่งตอนนั้นเขาแวะมาเยี่ยมมันก่อนจะเข้าเวร ทว่าพอมันเริ่มเกริ่นว่าอยากจะกลับบ้านเขาก็เลยเผ่นหนีออกมาก่อนเพราะเห็นว่ามันยังไม่หายดีเลยด้วยซ้ำ ฉะนั้นพอเผ่นออกมาได้เขาก็เลยกำชับพยาบาลว่าให้ดูแลคนไข้พิเศษของเขาให้ดี อย่าให้เจ้าตัวออกไปจากโรงพยาบาลได้ ทว่าพอตอนบ่ายเข้ากลับมาเยี่ยมมันอีกครั้ง มันก็ยังร่ำร้องจะออกจากโรงพยาบาลอยู่ดี โชคดีที่ว่ามันเพิ่งฟื้นไข้ แรงยังไม่ค่อยมีเท่าไหร่ มิฉะนั้นศาสตราวุธเชื่อว่าเพื่อนสนิทต้องกระโจนเข้ามาบีบคอเขาแน่ๆ โทษฐานไม่ยอมให้มันออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า “แกยังไม่หายดี จะออกไปจริงๆ เหรอ?” พอฟังอีกฝ่ายโวยวายมากๆ เข้า คุณหมอหนุ่มก็อดถามไม่ได้ คนป่วยถลึงตาดุใส่เขา แล้วพูด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม