พีรวัสฟื้นไข้อีกทีก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ระหว่างวันที่เขายังไม่ได้สติ ศวิตาจึงอาสาอยู่ดูแลชายหนุ่มที่โรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง โชคดีที่ว่าแพทย์เวรห้องฉุกเฉินเช้านี้เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง
แล้วพอคนป่วยฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลก็อาละวาดทันที
“ใครให้เธอถือวิสาสะส่งฉันเข้าโรงพยาบาลฮะ?”
แต่ฝันไปเถอะว่าวันนี้เธอจะกลัว! หญิงสาวถลึงตาดุใส่เขาแล้ว ตอนนี้เขาเป็นคนป่วยป้อแป้ ไม่มีปัญญาทำอะไรอยู่แล้ว
“นายสมควรเข้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ฉันบอกนายแล้วว่าแผลมันไม่ใช่เล็กๆ” หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาตำหนิ อยากสมน้ำหน้าเขาด้วยซ้ำที่ป่วยแบบนี้
“ฝีมือทำแผลเธอห่วยต่างหาก” ชายหนุ่มโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“เอ๊ะ” ศวิตาร้องแล้วจ้องมองเขาตาดุ “จะโทษฉันได้ยังไง”
เธอบอกเขาแล้วด้วยซ้ำว่าไม่ควรออกไปข้างนอก แต่เป็นเขาเองที่ดื้อดึง จะมาโทษว่าเป็นความผิดเธอย่อมไม่ถูกต้อง!
ชายหนุ่มเล็งเห็นว่าตนเองคงจะเถียงหญิงส
