“โชคดีนะที่หนูแพรไม่เป็นอะไรมาก”
ภายในห้องผู้ป่วยมีท่านธีระมาเยี่ยมเยียน พร้อมกับภรรยาที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยอีกคน
ถึงจะไม่ได้โปรดปราณลูกสะใภ้คนนี้เป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่าคุณหญิงลลิตาจะมองข้ามความเจ็บป่วยของอีกฝ่าย
เธอยังหวังว่าแพรวาจะร่างกายแข็งแรง เพื่อที่จะได้ไม่รั้งลูกชายเธอไว้ด้วยเหตุผลทุกประการ
เหมือนดั่งวันนี้ที่ธีร์ทัพเฝ้าข้างเตียงเธอไม่ห่าง หนำซ้ำยังแสดงออกหน้าออกตาว่าห่วงเธอนักหนา
“แกดูแลเมียให้ดีสิเจ้าทัพ” ผู้เป็นพ่อพูด พลางวางมือลงบนไหล่ลูกชายคนโปรด
“ขอโทษครับพ่อ” ธีร์ทัพยกมือพนมไหว้ขอโทษขอโพยพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ส่วนคนป่วยได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เพราะก่อนหน้านี้เพิ่งจะเสพสุขกับธีร์ทัพไป เล่นเอาอาการหน้ามืดกำเริบเลยทีเดียว
“หายไว ๆ นะหนูแพร อย่าโหมงานหนักอีกเดี๋ยวจะล้มป่วยเอา” พูดจบประมุขของบ้านก็หันมองไปที่กระเช้าดอกไม้ “ส่วนกระเช้านี่หนูลินดาฝากพ่อมา”
“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ..” เธอยกม
