“ขอโทษที่ทำให้แม่มาเห็นสภาพแพรแบบนี้นะคะ”
คนที่กล่าวขอโทษก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด สภาพของเธอในตอนนี้ดูไม่จืดเลยสักนิดเดียว
ภายนอกที่แสดงออกว่าเย็นชา ทำให้คนรอบข้างคิดมาตลอดว่าแพรวาสามารถอยู่ตัวคนเดียวได้ มาวันนี้พิชชาเพิ่งเข้าใจ ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวอ่อนแอมากแค่ไหน
“เดี๋ยวแพรไปส่งแม่ที่โรงแรมนะคะ” เธอพูดขึ้นทั้งที่สีหน้าซีดเซียว
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแม่เรียกรถมารับเองดีกว่า” พิชชาว่าพลางระบายยิ้มให้อีกคนวางใจ
ใบหน้าที่เฉยชาของแพรวามีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับไว้บนมุมปาก ผู้เป็นแม่ที่เห็นก็พลอยโล่งใจ หลังนั่งปลอบประโลมลูกสาวอยู่นานหลายนาที
“ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกันนะแพร”
“แม่ก็เหมือนกันนะคะ”
ทั้งสองบอกลากันหน้าร้านอาหาร ก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง
แพรวาขับรถกลับมาที่คอนโด เธอนั่งจมอยู่กับความคิดมากมายในหัว ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้
มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน..
เธอ
