เช้าวันรุ่งขึ้นที่แพรวาตื่นมาด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องฝืนสังขารลุกขึ้นไปทำกิจวัตรประจำวัน เพื่อเตรียมประชุมในช่วงเช้า
“อึก” แพรวาที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมากะทันหัน
เธอยกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะผ่อนปรนลมหายใจช่วยอีกแรง
คงเป็นเพราะนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ ถึงได้เจออาการรุมเร้าแบบนี้ พอคิดแบบนั้นแพรวาก็รีบคว้ากระเป๋ากับแฟ้มเอกสารออกจากห้องทันที
วันนี้เธอต้องเคลียร์งานอีกเยอะเลย..
รถยนต์คันหรูขับเข้ามาที่ลานจอดรถของบริษัท เธอก้าวขาลงจากรถด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังกัดฟันเข้าประชุมช่วงเช้าได้สำเร็จ
ใช้เวลาประชุมร่วมสองชั่วโมง ก่อนที่แพรวาจะยกเลิกประชุม เพราะทนอาการเวียนหัวไม่ไหว
เธอเดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เรียวคิ้วหักงอเข้าหากันแน่น กับอาการคลื่นไส้คล้ายว่าอาหารเป็นพิษยังไงยังงั้น
“คุณแพรวาไหวไหมคะ” เลขาสาวที่เดินประกบข้างเอ่ยถ
