บนโต๊ะอาหารไม่ได้อึดอัดอย่างที่ควรจะเป็น ระหว่างธีร์ทัพและแพรวาเป็นเหมือนสามีภรรยาที่หย่าร้างกันเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านเดชา
ทั้งคู่พยายามทำให้สถานการณ์นั้นเป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้ผู้เป็นปู่ต้องวิตกกังวลใจอะไร
“แล้วแกรู้หรือยังว่าหนูแพรวาจะขายหุ้นในพิพัฒน์โชติทิ้ง” ท่านผู้อาวุโสของบ้านเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แต่ทำเอาธีร์ทัพขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ธีร์ทัพที่ตกใจไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาแค่ขยับสายตามองใบหน้าของแพรวาเพียงเท่านั้น
“ถ้าให้แกดูแลต่อ แกจะทำได้มั้ย” ท่านเดชาถามพลางมองหน้าหลานชายตัวเอง
“ถ้ามันอยู่ในมือเธอตั้งแต่แรก ผมก็คิดว่าคนเดียวที่สามารถทำได้ดี ก็คือเธอครับปู่” ธีร์ทัพออกความเห็น พลางเหลือบสายตามองแพรวาที่นั่งก้มหน้าทานข้าวเงียบ ๆ
“ฉันจะให้แกดูแลต่อ ไม่ใช่โยนกลับให้หนูแพร”
“แต่ผม..”
“เอาเถอะน่า ยังไงเราก็คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น”
แพรวาค้อมศีรษะพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เธอไม่กล้าเงยหน
