หลายวันที่ผ่านมาแพรวายังคงใช้ชีวิตวนลูปเหมือนหุ่นยนต์ มีงานใหญ่ให้เธอต้องคิด นั่นก็คือการขายหุ้นทั้งหมดของพิพัฒน์โชติให้คนอื่น
ถึงเวลาที่ต้องยอมรับเสียที ว่าเธอไม่สามารถทำให้บริษัทเติบโตไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว
เธอจึงเดินทางมาหาท่านเดชา หวังว่าจะให้บริษัทได้เติบโตในมือของคนที่ไว้ใจได้ เพราะเธอคงไม่ได้ทำหน้าที่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว
“สวัสดีค่ะท่าน ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันเข้าพบ” หญิงสาวพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตรงหน้าท่านเดชา
ชายสีผมดอกเลาหยิบชาขึ้นมาดื่ม พลางวางแขนไว้บนที่พำนักแขนของโซฟาด้วยท่าทางน่าเกรงขาม
“หายหน้าไปเลยนะหนูแพร มีอะไรถึงมาหาฉันถึงที่นี่” ท่านเดชาว่าพลางระบายยิ้มอย่างนึกเอ็นดูอีกฝ่าย
ถึงแม้จะไม่ได้ทำหน้าที่สะใภ้แล้ว แต่ท่านเดชาก็ยังหวังดีในฐานะญาติผู้ใหญ่คนนึงให้เธอ
“ฉันอยากจะขายหุ้นทั้งหมดของพิพัฒน์โชติให้ท่านค่ะ”
“ไม่อ้อมค้อมเลยรึหนูแพร”
“ถ้าต้องมีใครสักคน
