“ว่าไงคะ ไม่มีอะไรจะอธิบายเลยเหรอ”
แพรวาเงยหน้าสบสายตากับผู้เป็นสามี หวังว่าจะได้ยินประโยคอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นคำขอโทษจากเขาแทนเสียอย่างนั้น
“ฉันขอโทษ..” ธีร์ทัพลอบถอนหายใจทิ้งออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกละอายแก่ใจไม่น้อยที่ต้องยอมรับกันต่อหน้าเช่นนี้
“ขอโทษเหรอ”
“ฉันขอโทษที่โกหกเธอ.. แพรวา”
ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ แต่ธีร์ทัพก็หมดหนทางที่จะดิ้นรนไปต่อ เขาแค่อยากจัดงานวันเกิดให้แพรวาเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงเลยว่าจะเป็นจุดจบบทบาทผู้ป่วยความจำเสื่อม
ถึงจะพอทำใจมาบ้างแล้วว่าต้องเจอสถานการณ์เช่นนี้ แต่พอเอาเข้าจริงเขากลับไปไม่เป็นเลยสักนิดเดียว
“เธอยืนข้างฉันไม่ได้เหรอ” นัยน์ตาคู่คมวูบไหวไปมา สุ้มเสียงเว้าวอนอย่างไร้หนทางแก้ตัว ก่อนจะจับมือบางมากุมเอาไว้
แพรวานิ่งงัน ไม่มีประโยคใดเอื้อนเอ่ยออกมา แม้แววตาจะสั่นไหวมากก็ตาม
“ต่อให้รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เธอช่วยยืนอยู่ข้างฉั
