1. แม่ทัพหลานหลิง
1516 คำ
ภายในกระโจมของแม่ทัพหนุ่ม เสียงดังหยาบโล้นเริ่มดังขึ้น หลังจากที่ไม่ได้ปลดปล่อยมานาน
" อ๊าา ซี๊ดด ร่องของเจ้าเอามันจริงๆ อ๊าา ข้าจะกระแทกเจ้าทั้งคืน”
“อ๊าา ท่านแม่ทัพ อ๊าา แรงๆ ข้าชอบ อ๊าา”
เสียงกระแทกมังกรเข้าออกแข่งกับเสียงร้องเพลงที่รบชนะของค่ายทหาร แม่ทัพลู่เหยียนกำลังกระแทกหญิงสาวที่นายกองจัดหามาให้ อย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะทำศึกอยู่นานจึงไม่มีโอกาสได้ปลดปล่อยน้ำที่อยู่ในตัว
" อ๊าา ร่องของเจ้า ทำไมตอนนี้ น้ำถึงเยอะนัก อ๊าา ข้าไม่ชอบแบบนี้ นายกองไปหานางโลมคนใหม่มาให้ข้าเดียวนี้ "
แม่ทัพลู่เอ่ยเรียกคนของตน ทั้งที่ยังกระแทกหญิงสาวอยู่ นายกองเฉิน รีบออกไปหาหญิงสาวมาให้แม่ทัพทันที เพราะรู้ว่าหากไม่ถูกใจแล้วคงได้ถูกลงโทษเป็นแน่ ลู่เหยียนแม้จะบอกว่าไม่ชอบร่องนี้แต่ก็ไม่หยุดกระแทก ยังคงไม่ปล่อยให้มังกรของตนออกจากร่อง
จนเวลาผ่านไปนายกองก็นำหญิงสาวผิวขาว แววตาที่เย้ายวน จมูกคมรับกับใบหน้า และปากที่อวบอิ่ม หญิงสาวดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด เพราะนายกองให้ดื่มยาเสพสุข จึงทำให้รู้สึกร้อนรุ่ม
และทันทีที่ลู่เหยียนเห็นคนตรงหน้าก็รีบถอดมังกรออก แล้วให้นายกองพาหญิงนางโลมคนเก่าออกไปทันทีส่วนตนก็พุ่งไปหาคนใหม่ทันทีเช่นกัน
"ข้าหวังว่าร่องของเจ้าจะถูกใจข้า ข้าชอบดวงตาของเจ้าและปากของเจ้า คงจะกินมังกรข้าเข้าไปหมดเป็นแน่ "
พูดจบก็จับคนตัวเล็กคุกเข่าแล้วเอามังกรยัดใส่ปากทันที
"อ๊าา อย่างนั้นแหละดูดเข้า อ๊าา ซี๊ดด อ๊าา ปากของเจ้าชั่งอุ่นดีแท้ อ๊าา ข้าชอบ ซี๊ดด”
“อื้ออ อ๊อกก อ๊อกก “
“ อ๊าา ดี เสียวหัว ซี๊ดด อ๊าา พอแล้วข้าอยากแตกในร่องเจ้า"
“บ๊อกก”
เสียงถอดมังกรออกจากปาก หญิงสาวยังคงตาเยิ้มอยู่เช่นนั้น แม่ทัพอุ้มคนตัวเล็กขึ้นนอนบนโต๊ะแล้วจับขาทั้งสองตั้งขึ้นจับมังกรถูไถแล้วกดลงจนมิด
" อ๊ายย เจ็บ อื้ออ ข้าเจ็บ ท่านเอาอะไรมาใส่ในร่องข้า อื้ออ เจ็บเอาออกไป "
แม่ทัพที่รู้ทันทีว่าคนตรงหน้านั้นยังบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่อาจจะหยุดได้อีกแล้ว รอยยิ้มร้ายจึงผุดขึ้นทันที
"เดียวก็หายเจ็บ แล้วเจ้าจะชอบ อ๊าา แน่นดีจริงๆ อ๊าา แบบนี้สิ ข้าจะกระแทกแล้วนะ ซี๊ดด"
"พั่บ พั่บ ตับ ตับ"
"อ๊าา เสียวดีจริงๆ อ๊าา"
"อื้ออ พอแล้ว อ๊าา ปล่อยข้าไปเถอะ อื้ออ"
"อ๊าา ปล่อยหรือ อ๊าา เสียงเจ้ามันไม่เหมือนที่เจ้าบอกเลยนะ อ๊าา เอามันขนาดนี้ ซี๊ดด คิดว่าข้าจะปล่อยไปรึ อ๊าา "
แม่ทัพหนุ่มกระแทกร่างเล็กตลอดทั้งคืน แม้ครั้งแรกจะร้องขอให้ปล่อย แต่หลังจากที่ได้พบกับความสุขแล้ว คนตัวเล็กก็เรียกร้องจากคนตัวโตไม่หยุด
แม่ทัพก็ตอบสนองไม่ขาด จนรู้สึกอิ่มทั้งคู่ ต่างคนก็ต่างหลับไป
จนสายของอีกวันในค่ายทหารอากาศที่สดใสเสียงนกร้องและสายน้ำไหล
แต่มีทหารเพียงไม่กี่คนที่ยืนเฝ้ายามเพราะต่างก็ฉลองในชัยชนะจนยังหลับไม่ตื่น ร่างเล็กที่ตอนนี้รู้สึกตัวตื่นมองเห็นคนที่หลับอยู่ข้างๆก็ตกใจ แต่ก็รีบตั้งสติใส่เสื้อผ้าแล้วหลบออกมาจากค่ายทหาร
"ที่นี่เป็นค่ายทหารสินะ แล้วคนที่เรามีอะไรด้วยเป็นใคร ชั่งเถอะรีบออกไปจากที่นี่ หลินซู "
พูดกับตัวเองจบก็รีบขี่ม้าที่ขโมยมาไปทันที หลินซูขี่ม้าเข้าเมืองมาก็รีบตรงไปที่ร้านยาหาซื้อยาที่ใช้สำหรับกินหลังที่ตนนั้นมีสัมพันธ์กับชายหนุ่ม
เพราะหากตั้งครรภ์ขึ้นมาคงเป็นเรื่องที่แย่มากแน่ๆ เนื่องจากถูกจับมาถึงยังไม่มีเงินติดตัว จำต้องเอาปิ่นปักผมที่ติดตัวมาแลกยา เมื่อได้ยามาแล้วก็รีบกินทันที หลังจากนั้นก็กลับไปที่กระท่อมของตนเอง
" อุตส่าห์หนีการแต่งงานออกมาได้ตั้งสามปี ก็ยังมาซวยโดนฉุดไปบำเรอที่ค่ายทหารอีก
ทำไมชีวิตน่าสงสารเช่นนี้นะหลินซู แต่เมื่อคืนทำไมเราถึงรู้สึกชอบที่คนผู้นั้นทำกับเรานะ "
หลินซูบ่นกับตัวเอง พรางอาบน้ำถูคราบ สวาทของเมื่อคืนออกไป เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วก็ทำอาหารกิน หลินซูหญิงสาววัยยี่สิบ ที่หนีการแต่งงานมาอาศัยอยู่ในกระท่อมของตายายที่ตอนนี้ไปเยี่ยมลูกหลานที่ต่างเมือง หลินซูจึงมักจะถูกปล่อยให้อยู่ ที่บ้านนี้คนเดียวอยู่เสมอตลอดสามปีมานี้ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้กลัวเกรงสิ่งใด
ค่ายทหาร แม่ทัพลู่ที่ตื่นขึ้นก็ไม่เห็นคนข้างๆอยู่แล้วจึงเรียกนายกองเข้ามาพบเพื่อถามว่าเอาหญิงสาวไปส่งหรือยัง
" ข้าน้อยก็พึ่งตื่นขึ้นมาเหมือนกันขอรับ จึงไม่รู้ว่านางไปไหนแล้ว"
นายกองเอ่ยตอบออกไป ลู่เหยียนจึงไม่ได้เอ่ยอะไรเพราะสามารถหาหญิงสาวเช่นนี้ได้เรื่อยๆอยู่แล้ว
เมื่อตนต้องการ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่รูปงามหนำซ้ำก็ยังเป็นถึงแม่ทัพที่เก่งกาจเหนือทุกแคว้น ด้วยกลรบที่ชนะศึกทุกครา กับทุกแคว้นตลอดระยะเวลาเจ็ดปีมานี้ ด้วยวัย 29 ปี แม้อายุควรจะมีครอบครัวและบุตรนานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีความคิดที่จะมีฮูหยินหรืออนุ จนทำให้พ่อและแม่นั้นเป็นกังวลที่จะไม่มีทายาท
แต่ลู่เหยียนก็ไม่ได้สนใจ บอกให้รอทายาทจากน้องสาวตนแทน หลังจากชนะศึกแล้วก็เดินทางกลับเมืองหลวงเพื่อรายงานผลการทำศึกสงคราม และเมื่อมาถึงเมืองหลวงก็เข้าเฝ้าฮ่องเต้ทันที
" เจ้ากลับมาแล้วหรือ ข้าดีใจกับการชนะศึกครั้งนี้ของเจ้าด้วย หวังว่าจะเป็นศึกสุดท้ายเจ้าจะได้ไม่ต้องออกไปรบอีก และข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วย แต่รอให้เจ้าพักให้หายเหนื่อยเสียก่อนแล้วข้าจะบอกเจ้า "
ฮ่องเต้เอ่ยกับสหายรักตน เมื่อพูดคุยเสร็จแล้วแม่ทัพลู่ก็กลับจวนของตนที่มีบิดาและมารดารออยู่
" ท่านพ่อท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว "
"ลู่เหยียนเจ้ากลับมาแล้ว เจ้ากลับมาเสียทีแม่คิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าอีกแล้ว "
"ข้ากลับมาแล้วท่านแม่ขอโทษที่ลูกอกตัญญูทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วง "
ลู่เหยียน กอดมารดาและพูดคุยทานอาหารกันก่อนจะกลับเข้าห้องไป แม่ทัพลู่ที่กรำศึกอยู่นานนับเจ็ดปีไม่เคยได้กลับเมืองหลวงเลย มีเพียงแค่ข่าวคราวและจดหมายมาบางครั้งเท่านั้น ในห้องของแม่ทัพจางบิดาของแม่ทัพลู่กำลังพูดคุย กับฮูหยินของตนอยู่
" ท่านพี่ข้าคิดว่าลูกของเรากลับมาคราวนี้จะมี
ฮูหยินน้อยกลับมาด้วยเสียอีก เป็นเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่เราจะได้หลานเอาไว้หยอกล้อกันล่ะเจ้าค่ะ "
"เจ้าก็พูดไป ลูกของเราไปทำศึกจะมีเวลาไหนไปหาฮูหยินมาให้พวกเรา"
เมื่อทั้งสองคิดแล้วก็ถอนใจไม่รู้จะทำเช่นไรบุตรชายถึงจะยอมแต่งงาน
" คงต้องให้แม่สื่อจัดการหาผู้หญิงดีๆตระกูลดีๆมาให้แต่งงานกับลู่เหยียนให้ได้ ครั้งนี้ต้องทำให้สำเร็จ "
ฮูหยินเอ่ยบอกสามีอย่างหมาดมั่นว่าจะสำเร็จ แม่ทัพจางได้แต่มองฮูหยินที่พยายามมาหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยสำเร็จเสียที
กระท่อมหลังหนึ่งในป่าไผ่ ลมพัดยอดไผ่ไหวปลิว ละอองฝนที่พึ่งตกทำให้บรรยากาศชั่งน่าหลับต่อไปอีก แต่เพราะคนตัวเล็กต้องออกไปตักน้ำใส่ตุ่ม เพราะตายายใกล้จะกลับมาแล้ว จึงต้องรีบทำเพราะไม่อยากให้ทั้งสองต้องเหนื่อย โชคดีแค่ไหนที่ทั้งสองรับตนไว้ หลินซูจึงทำงานเพื่อทดแทนสองตายาย
แม้จะลำบากกว่าอยู่ในที่ ที่ตนจากมาแต่ก็มีความสุข ที่ไม่ต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ จึงคิดว่าอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขกว่า
" เรื่องนั้นก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว ป่านนี้ชายผู้นั้นจะเป็นเช่นไรบ้างนะ อ่ะ หลินซูเจ้าจะนึกถึงชายหนุ่มไม่ได้นะ " หลินซูเอ่ยบอกกับตนเอง
- ผู้เขียน
