"เหตุใดฝ่าบาทจึงเอ่ยทำร้ายจิตใจหม่อมฉันถึงเพียงนี้ละพะยะค่ะ องค์หญิงจะทรงลืมหม่อมฉันได้ง่ายๆเช่นไร "
ลู่เหยียนยังคงมั่นใจว่าคนรักของตน ยังไม่ลืมตนได้ยังรักตนอยู่เป็นแน
" เห็นทีกระหม่อมและลูกคงต้องกลับจวนแล้วพะยะค่ะทูลลาฝ่าบาทพะยะค่ะ "
ลู่เหยียนที่เดินตามพ่อของตนออกไปด้วยใบหน้าเศร้า สร้างความพอใจให้กับฮ่องเต้เป็นยิ่งนัก แล้วจึงเอ่ยเบาๆกับองครักษ์ของตน
"เจ้าทิ้งน้องหญิงข้าให้เป็นทุกข์อยู่เป็นเดือน โดนแค่นี้ไม่ถึงวัน ก็หงอยเป็นหมาเชียวนะแม่ทัพใหญ่ "
เสียงหัวเราะชอบใจของฮ่องเต้ ดังตามหลังผู้ที่เดินออกไป เทียนอี้ที่มองอยู่ก็ถึงกับหลุดขำที่เห็นฮ่องเต้ของตนถูกอกถูกใจที่เห็นสหายนั้นเศร้าเช่นนี้
"ฝ่าบาทเหตุใดจึงชอบใจนัก ที่เห็นท่านแม่ทัพเป็นทุกข์เช่นนี้ "
"ข้านึกถึงเมื่อตอนที่น้องหญิงยังเด็กมาก วิ่งตามขอความรักจากลู่เหยียนนะสิ ต่อให้บอกรักมากแค่ไหน แม่ทัพลู่ก็ไม่เคยจะสนใจน้องหญิงของข้า
