น้ำเหนือรีบเดินเข้าไปหาบิดาด้วยขาที่สั่นเทาพร้อมดึงมือหนามากุมไว้แน่นคล้ายหวาดกลัวว่าคนตรงหน้าจะหนีหายเธอไปไหน
“ป๊าขา”
โน้มใบหน้าสวยร้องเรียกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงแผ่วเบา ก่อนจะเห็นเจ้าตัวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทันทีที่เห็นเธอริมฝีปากก็เผยรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา
“ฮึก ป๊าได้ยินหนูไหม”
“น้ำ...เหนือ”
เจ้าสัวหยางมองลูกสาวคนเล็กอย่างด้วยความคิดถึงพร้อมเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเทา นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยินเสียงและได้อยู่ใกล้ๆ เจ้าเด็กแสบคนนี้
ดวงตาคู่คมรีบเลื่อนสำรวจเนื้อตัวหญิงสาวอย่างเป็นห่วง หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บยิ่งกว่าโดนยิงเสียเองเมื่อเห็นร่างบอบบางหน้าซีดเผือด
“ที่ป๊าอยากให้เหนือรับตำแหน่งเพราะรู้ตัวว่าเป็นโรคหัวใจ”
หาญกล้าก้าวเดินเข้ามาประชิดร่างน้องสาว เขาละอยากจะมอบรางวัลตุ๊กตาทองนักแสดงนำยอดเยี่ยมให้คนตรงหน้าที่แสดงอาการป่วยสมจริง
“หนูขอโทษนะคะ”
“อย่าร้องไห้”
เจ้าสัวหยางแก
