ร่างบอบบางถูกกระชากเข้าไปกอดรัดอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อจัดซุกไซ้ลงกับลำคอของหล่อนและกัดแรงๆ
“อ๊ะ พี่โรม...”
“เจ็บใช่ไหมล่ะ”
“อื้อ... เจ็บค่ะ อย่า... กัดแบบนี้สิคะ”
เขาเงยหน้าขึ้นจากลำคอของหล่อน ดวงตาของเขามีแต่เปลวเพลิงสีทองเรืองรอง
“งั้นก็จำไว้ อย่าขัดคำสั่งพี่อีก”
“ฟางไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ”
“แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นกับดอกไม้ของมันล่ะ อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นว่าเธอยิ้มให้มันนะ”
ความเดือดดาลยังคงอัดแน่นเต็มกระแสเสียงของคนตัวโต
ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ดุดันถมึงทึงจนน่ากลัวเหลือเกิน
ฟาริดาตัวสั่นเทา พยายามที่จะถอดถอยหนี แต่เขาก็ตามประกบตลอดเวลา จนในที่สุดบั้นท้ายงอนก็สัมผัสเข้ากับขอบโต๊ะทำงานไม้ ไร้ทางถอยหนีได้อีก
“ฟาง... ก็แค่ยิ้มตามมารยาทเท่านั้นเองค่ะ แล้ว... ดอกกุหลาบ... ฟางก็ไม่ได้รับมาด้วยสักหน่อย”
“ก็ถ้าเธอไม่หันมาเห็นพี่เสียก่อน เธอก็คงรับดอกไม้จากไอ้หมอนั่นไปแล้ว จริงไหม”
“คือฟาง...”
