ใบหน้างามซีดเผือด ซีดจนไร้สีเลือด เมื่อได้เห็นจำนวนขีดของที่ตรวจครรภ์ที่อยู่ภายในอุ้งมือสั่นเทาของตัวเอง
สองขีด...
นี่หล่อนท้องจริงๆ เหรอ???
ร่างเล็กเดินโซซัดโซเซตรงไปยังเตียงเล็กๆ ของตัวเอง และทิ้งตัวลงไปบนฟูกอย่างสิ้นเรี่ยวแรง ดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา
“ท้อง...”
หล่อนยังคงพึมพำราวกับคนเสียสติ และก็ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังคงแบนเรียบเหมือนเดิมอย่างลืมตัว
ลูกของหล่อนกับวชิรวัฒน์กำลังถือกำเนิดอยู่ภายในนี้จริงๆ เหรอ
แล้วหล่อนควรจะทำยังไงต่อไป เพราะมั่นใจว่าวชิรวัฒน์ไม่มีทางยินดีกับการตั้งภรรค์ในครั้งนี้อย่างแน่นอน
เขาไม่พร้อมแต่งงาน แถมยังไม่เคยมีเรื่องลูกอยู่ในหัวด้วยซ้ำ
หล่อนจะทำยังไงดี... จะต้องทำยังไงดี?
คำถามนี้ดังกึกก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้หล่อนแทบเป็นบ้า
หล่อนพยายามนึกหาทางออก แต่ทุกทางที่หันไปมองก็มืดมิดไร้สว่าง
หรือว่าต้องทำแท้ง?
ไม่...
หล่อนทำแบบนั้นไม่ได้หรอก
