บทที่ 8 สัมผัสคุ้นเคย
“พี่ยังยืนยันคำเดิมว่าอยากช่วย ขอแค่ขนมไว้ใจและเชื่อมั่น ออกไปอยู่กับพี่นะ”
“คือฉัน..” ดวงตากลมมนมองประตูห้องน้ำอย่างระแวดระวัง
“ขนมดูโตขึ้นเยอะเลย”
น้ำเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู ขยานีจึงหดตัวหนี ใช้ศอกดันตัวเขาออกแต่ถูกแขนแกร่งสองข้างกักตัวไว้ จนไม่กล้าขยับมากกว่านั้น
“คุณจะทำอะไร” ถามเสียงเบาหวิว กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวจากเขา
“เปล่า” ปฏิเสธแต่ใช้ปลายจมูกคลอเคลียพวงแก้มใส แอบสูดกลิ่นหอมจากตัวเธอเข้าเต็มปอด
“อย่าค่ะ”
“คิดถึงนะที่รัก”
เสียงแหบพร่าบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน พวงแก้มใสจึงแดงระเรื่อ ใจเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อถูกขบใบหูเธอเลยผลักเขาออกเต็มแรงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกล้า
“อย่าทำแบบนี้กับพี่”
หมายถึงอย่าผลัก
“ฉันกลัวคุณดาออกมาเห็น”
“ก็อยากให้เห็นเหมือนกัน” มุมปากของพระเพลิงยกขึ้นน้อย ๆ คล้ายท้าทาย
“จะบ้าหรือไง!” ขยานี
