บทที่ 27 อยู่ด้วยกันไม่ได้
เกษมซัดฝ่ามือใส่ลูกสาวคนโตสุดแรงจนล้มฟุบกองกับพื้น เขานั่งลงแล้วมองผลงานของตัวเอง แววตาของตาแก่เจ็บปวดเมื่อเห็นรอยแดงบนแก้มขาวซีด แต่เพราะแรงกดดันจากพระเพลิงจึงจำใจต้องทำ
ไอ้ชาติหมาบีบให้ต้องลงมือ โดยที่มันนั่งกระดิกตีนรอฟังข่าว คงอยากให้เขากับศิตาเจ็บปวดที่สุด อยากให้ครอบครัวเกิดรอยร้าว เพราะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการที่พ่อต้องลงมือตบตีลูกรัก เพียงเพื่อต้องการปกป้องจากน้ำมือคนจัญไรอย่างมัน ถ้าไม่ทำ พระเพลิงก็จะทำ และคงหนักถึงขั้นติดคุกติดตะราง
“ไปยุ่งทำไมอีก! สาดน้ำกรดไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ รู้ไหมว่าไอ้เพลิงมันจะลากแกเข้าคุกให้ได้ถ้าฉันไม่ลงโทษ ทำไมไม่อยู่เฉย ๆ ปล่อยให้ฉันเคลียร์เอง”
“ตาติดคุกคุณพ่อก็ประกันตัว มันจะยากอะไร”
คราวนี้ศิตาไม่มีน้ำตาสักหยด หัวใจของเธอด้านชา เจ็บปวดจนไม่รู้สึก เกลียดพ่อเกลียดทุกคนที่เอาแต่มองว่าเธอโง่ คนต้นเรื่องอย่างณดาก็เย็นช
