"เดินยิ้มมาแต่ไกลแบบนี้ มีความรักแน่ๆ" ทันทีที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ ยัยใบเฟิร์นที่เห็นฉันเดินมาตั้งแต่ประตูห้องเรียนก็ไม่ลืมที่จะแซวฉันหลังจากที่นั่งลงข้างๆ มัน ทำให้ยัยพราวฟ้าที่นั่งถัดไปจากมันชะเง้อหน้าออกมาพูดต่อว่า "คบกันแล้วแน่ๆ เพราะเมื่อคืนมาร์ตินบอกฉันว่านักรบรีบกลับไปเพราะมีคนโดนมีดบาด"
"ไหน มาดูสิว่ามีดบาดลึกไปถึงขั้วหัวใจไหม" ทันทีที่ยัยใบเฟิร์นได้ยินพราวฟ้าพูดแบบนั้นมันก็จับมือของฉันที่นักรบทำแผลให้เมื่อคืนขึ้นไปดูทันที ก่อนจะพูดต่อว่า " อืม แผลไม่ลึกหรอกแต่มันใกล้หัวใจคนทำแผลให้ ก็เลยต้องรีบกลับ ใช่แม๊ะ!"
เกลียด ฉันเกลียดความใส่จริตจะก้าน เกลียดความสำบัดสำนวนของยัยใบเฟิร์นและเกลียดที่มันเอานิ้วชี้ของฉันที่มีสติกเกอร์ปิดแผลลายคิตตี้วางตรงกับหน้าอกข้างซ้ายของฉันด้วย
มันกลายเป็นยัยขี้แซวตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แซวเก่งมาก ตาบ้ามาร์ตินด้วย เดี๋ยวนี้ขี้เมาท์แล้วเหรอถึงได้กลับไปเมาท์ให้เ
