หลายปีต่อมา...
แตงค์
“ป้อค้าบ” เสียงเล็กของลูกชายวัยสองขวบดังขึ้นเรียกผมออกมา
“ว่าไงครับ” ผมละจากหน้าจอคอมฯ ก่อนจะหันไปรับลูกชายขึ้นมานั่งบนตัก
“แม่บอดให้ไปชื้อมะม่วนค้าบ” (แม่บอกให้ไปซื้อมะม่วงครับ)
“แล้วแม่อยู่ไหนครับ”
“แม่นอนห้อนนั่นเล่นค้าบ”(แม่นอนห้องนั่งเล่น)
“แล้วพี่จะไปกับพ่อไหมครับ” ผมถามตัวเล็กออกไป
“ไปค้าบ พี่อยากได้ขอนเย่น” (ไปครับ พี่อยากได้ของเล่น)
“งั้นเดี๋ยวไปบอกแม่กันครับ”
“ค้าบบบ” ผมอุ้มลูกออกจากห้องทำงานตรงไปหาแม่ของลูกที่ตอนนี้นอนอยู่ห้องนั่งเล่น
“ไหนบอกว่าไหวไง หื้ม” ผมนั่งลงขอบโซฟาแล้วถามเมียออกไปพร้อมกับเกลี่ยผมให้เธอ
“ก็ตอนแรกไหวนี่คะ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว” เมียผมตอบกลับออกมาเสียงอ่อนเพลีย
“กินยาหรือยัง”
“กินแล้วค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นแหละถ้าได้มะม่วงเปรี้ยวๆ” พูดออกมาอย่างพร้อมกับสูดน้ำลายตาม
“รู้แล้วครับ พี่จะพาลูกไปด้วยนะ” ผมบอกเธอออกไป
“ไปอ้อนพ่อซื้อของเล่
