ฟ้า
“ไม่ให้พี่เขาไปส่งจริงๆหรอ” ภูถามออกมาหลังจากขึ้นรถและค่อยๆขับออกช้าๆ
“ไม่อ่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยความพยายามทำให้ใจแข็งไม่ให้หันกลับไปมองเขา ก็ฉันหมั่นไส้นี่ บอกว่ารักอยากได้โอกาส แต่อยากจะหายก็หาย อยากจะมาก็มา ชิ๊
“แต่ดูพี่เขาเสียใจมากเลยนะ” ภูพูดขึ้น
“เขาไม่เป็นอะไรหรอกหน่า” ฉันบอกภูออกไปเพื่อให้เลิกพูด แค่นี้ก็เกือบทำให้นิ่งเดินออกมาไม่ได้ถ้าต้องมานั่งฟังแบบนี้มีหวังได้ใจอ่อนขอให้ภูถอยรถกลับไปแน่
“ฉันขอพูดในฐานะเพื่อน คนเรามักต้องเคยผิดพลาดกันทั้งนั้นแหละ ถึงจะได้รู้ว่าอะไรดีไม่ดี ไม่มีใครสมบูรณ์ไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฉัน หรือเธอก็ตาม” ภูพูดขึ้นแค่นั้น
“.....” ส่วนฉันก็ฟังสิ่งที่ภูพูด และก็เข้าใจความหมายที่ภูต้องการจะบอกด้วย และก็ใช่ คนเราไม่มีใครไม่เคยผิด ไม่มีใครดีไปหมด รวมถึงตัวฉัน
“แล้วเธอควรจะรู้อีกอย่าง...” ภูพูดพร้อมกับหันมามองหน้าฉันนิดหน่อย โดยที่ฉันเองก็หันไปมองเขาพอดี
