ณ จวนขนาดใหญ่ซึ่งเป็นจวนเจ้าเผ่าชนเผ่าปู้อี
เล่ออิ่งเหยาพระมารดาของหานฟงนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงราวกับปลาขาดน้ำ อาการของนางถึงขั้นสาหัส แม่ทัพหานฟงเห็นเสด็จแม่ของตนใกล้ตายเพราะเหล่าทหารเทพลอบทำร้าย ยิ่งทำให้เขาแค้นสะสมยิ่งกว่าเดิม
เลือดไหลทะลักออกจากปากแผลจากธนูอาคม หานฟงสละปราณในร่างของตนสามส่วนเพิ่มพลังชีวิตให้เสด็จแม่ มือหนาคอยกุมมือมารดาไว้ สายตาจับจ้องกับทุกจังหวะการหายใจของมารดาตน
“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างท่านตา”
“ตาจะนำแม่ของเจ้าไปยังต้นไม้แห่งชีวิต หากภูตแห่งโอสถยอมออกมารักษา อาจช่วยชีวิตไว้ได้”
“หมายความว่าอย่างไร ท่านตาต้องช่วยชีวิตท่านแม่ให้ได้ ท่านกล่าวเช่นนั้นช่างใจร้ายนัก”
“ตาพยายามรักษาบาดแผลจนสุดความสามารถ แต่ธนูอาคมของเหล่าทหารเทพกัดลึกลงไปถึงกระดูก บาดแผลแม้ไม่ใหญ่มากแต่พิษจากธนูกระจายไปทั่วร่างมารดาของเจ้าแล้ว”
“ข้าจะฆ่าเว่ยซานซิง”
“ทุกสิ่งล้วนเกิดจากดวงจิตต้องส
