สาปรักนางมาร

แคว้นเยี่ยนเป็นแคว้นแห่งความเจริญทางอารยธรรม เส้นทางการค้าตัดผ่านแคว้นสร้างความรุ่งเรื่องอย่างก้าวกระโดดให้กับแคว้นนี้ แคว้นเยี่ยนเลิกนับถือผีสางมาหลายร้อยปี แม้มีอาราม มีผู้ทรงศีล แต่ผู้คนแบ่งเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน นับถือเพียงเทพกับมาร ความเชื่อในใจผู้คนมีเพียงขาวกับดำ ดีกับชั่ว ไม่มีทางเดินตรงกลางสีเทาเป็นเช่นนี้มานานนมผู้ถือเทพคิดว่าตนดี ผู้ถือมารอยู่ฝั่งชั่วร้าย ดินแดนทั้งสามมีค่ายกลระดับสูงสุดซ้อนทับอยู่ เหล่าผู้คนดินแดนเทพมารมีพลังแข็งแกร่งอีกทั้งมีอายุยืนยาวกว่ามนุษย์ในดินแดนอี้หลาน ผู้คนดินแดนเทพมารเดิมทีคือมนุษย์ผู้อาศัยในดินแดนอี้หลานแต่สามารถฝึกตนตามวิถีเทพมารอันแข็งแกร่งจนผ่านบ่อปราณทิพย์เข้าไปอาศัยในดินแดนเทพหรือดินแดนมารตามการฝึกวิถีของตน ผู้คนในดินแดนเทพมารสามารถมาปรากฏกายเยี่ยมเยียนญาติพี่น้องในดินแดนอี้หลานได้ไม่เกินหนึ่งวันหนึ่งคืน ไอเวทย์ของค่ายกลระดับสูงในดินแดนอี้หลานมีไว้เพื่อป้องกันเหล่าผู้คนดินแดนเทพมารลงมารังแกมนุษย์ผู้อ่อนแอกว่า ค่ายกลเวทย์แบ่งแยกดินแดนเกิดจากพันธะสัญญาเมื่อหลายพันปีก่อนระหว่างจักรพรรดิดินแดนอี้หลานนามว่าหานซื่อจง ประมุขมารไท่หลาง มหาเทวะเว่ยหลวนอู่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน มีระดับพลังขั้นเก้าเท่าเทียมกัน ทั้งสามคนกรีดเลือดสร้างกลเวทย์บรรพกาลอันแข็งแกร่งเป็นค่ายกลเวทย์ระดับสูงสุดซ้อนทับดินแดนทั้งสามแยกจากกันอย่างชัดเจน มันเป็นเพียงตำนานเรื่องเพื่อนรักทั้งสามคนตกลงใจแบ่งแยกดินแดนออกเป็นสามดินแดน มีข้อสงสัยของผู้คนในดินแดนทั้งสาม ‘เหตุใดบุรุษผู้เป็นเพื่อนรักกันจึงต้องแบ่งแยกดินแดนออกอย่างเด็ดขาวราวกับคนเกลียดชังกันเข้ากระดูกดำ’ ชนรุ่นหลังเล่าขานกันมายาวนานหลายพันปี มีทั้งเรื่องเล่าจริงเท็จ ใส่สีตีไข่บิดเบือนไปตามกาลเวลา ผู้มีพลังระดับสามขึ้นไปสามารถมาเยือนดินแดนแต่ละแห่งได้แต่ไม่เกินหนึ่งวันหนึ่งคืน หาไม่แล้วปราณในร่างต้องปั่นป่วนจนเสียพลังไปหลายส่วน หากผู้ใดต้องการฝึกตนตามวิถี ต้องผ่านบ่อปราณทิพย์เท่านั้นเพื่อขึ้นไปดินแดนเทพมารตามแนวทางฝึกของตน ผู้มุ่งหวังความเป็นอมตะ มุ่งหวังพลังอันแข็งแกร่งต่างฝึกวิถีเทพวิถีมารเพื่อให้ตนได้มีโอกาสมีชีวิตอันยืนยาวในดินแดนเทพมาร นางมารหวังเจียวหลินอุทิศให้การฝึกมารอย่างไม่ลดละ ทั้งฝึกตบะ บำเพ็ญเพียร ฝึกมารมาถึงสามร้อยปี นางกำลังจะบรรลุมารขั้นเก้าขั้นสุดท้ายของคัมภีร์ผู้ฝึกมาร วังหงส์มารสีแดงเพลิงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ เมื่อมหาอสนีบาตกำลังจะฟาดลงกลางวังมารเพื่อชำระวิญญาณนางมารเจ้าของวัง นางตั้งมั่นปรารถนาข้ามผ่านมหาอสนีบาตสายสุดท้ายเพื่อบรรลุมารขั้นเก้า ขั้นสุดท้ายของการฝึกคัมภีร์มารขั้นสูงสุด นางยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นท้องฟ้าปั่นวนเป็นสีเลือด ก้อนเมฆสีแดงฉานไหลรวมกันบนท้องฟ้า สายฟ้ากำลังรวมตัวกันอย่างน่าหวาดผวา เสียงครืนดังขึ้นทั่วดินแดนมารราวฟ้าจะถล่ม เหล่าผู้ฝึกมารต่างเฝ้าลุ้นระทึกกับปรากฎการณ์อันเป็นตำนานนี้ นานนับพันปีไม่มีผู้กล้าใดกล้าฝึกมารขั้นเก้า การฝึกมารขั้นเก้ามีเพียงรอดและตายเพียงสองทาง ส่วนใหญ่ผู้ฝึกมารขั้นสูงมักธาตุไฟเข้าแทรกตายตั้งแต่ขั้นห้าหากไม่แข็งแกร่งพอ นางช่างกล้า! นางมารยืนรออยู่บนแท่นชำระวิญญาณ แท่นหินขนาดใหญ่สีดำส่องประกายเจิดจ้า การบรรลุมารแต่ละขั้นต้องเลื่อนขั้นบนแท่นหินชำระวิญญาณโดยใช้ร่างรองรับพลังของมหาอสนีบาต หวังเจียวหลินเงยหน้ากางแขนรับพลังมวลมหาศาลพุ่งเข้าอัดร่างงดงาม ไอพลังหงส์มารสยายปีกสีเพลิงออกจากร่างนางมาร แผ่ปีกขึ้นบนท้องฟ้าต้านมหาอสนีบาตสายสุดท้าย นางมารระเบิดพลังหงส์มารต้านสายฟ้าสีแดงที่กำลังพุ่งสู่ร่างอย่างไร้ปราณี นางยิ้มอย่างมั่นใจในระดับพลังของตน การชำระล้างวิญญาณขั้นเจ็ดและขั้นแปดสำเร็จได้อย่างง่ายดาย แล้วขั้นเก้าจะนับเป็นกระไรได้ ความคงกระพัน ความสาว พลังอันไร้ขีดจำกัด ด้วยแรงปรารถนาจะอยู่ค้ำฟ้า ยิ่งใหญ่เหนือทุกผู้ทุกคน แข็งแกร่งยิ่งกว่ามหาเทวะผู้นำดินแดนเทพ นางต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของพลังหงส์มารขั้นเก้าให้จงได้ ปัง! เสียงมหาอสนีบาตฟาดเข้ากลางร่างของนางมารผู้งดงาม มวลพลังงานบีบอัดร่างนางอย่างรุนแรง มวลหงส์เพลิงสยายปีกเริ่มหุบปีกป้องร่างนาง กายเนื้อไม่ใช่กายทิพย์เพียงแต่มีชีวิตยืนยาว พลังงานของมหาอสนีบาตช่างอันตรายเกินกว่าที่คาด แท่นหินชำระวิญญาณถึงขั้นแตกเป็นเสี่ยง ร่างนางมารเจ้าของวังทรุดกองกับพื้น ไร้แม้รอยขีดข่วน นางยังงดงามเช่นเดิม หมู่มารขั้นสามขึ้นไปพากันกรูเข้ามาหาร่างผู้เป็นนายเมื่อไอพลังของมหาอสนีบาตเริ่มจาง ทุกอย่างเริ่มสงบลง หมู่มารฝึกหัดนับพันล้อมวงเข้ามาดูการชำระวิญญาณของนางมารผู้เป็นตำนาน ฉีเคอ มารหนุ่มพลังขั้นมารระดับหกตอนปลาย เพื่อนใจของนางมารผู้นี้ เป็นทั้งผู้รู้ใจ ผู้รับใช้ ผู้พลีร่างยามนางต้องการเสพสม เขาอุ้มร่างมารสาวขึ้นแนบอก นางหายใจอยู่เพียงแต่นางไม่ลืมตา ทุกคนคิดว่านางพญามารเพียงสลบไปเท่านั้น ฉีเคอมองไปโดยรอบ สายตาเหล่ามารทั้งวังมารต่างจ้องมองมาที่ร่างนางพญามารหวังเจียวหลิน “นางเพียงแต่สลบไปเท่านั้น ข้าจะดูแลนางเอง พวกเจ้าแยกย้ายกันไปได้แล้ว” เสี้ยววิญญาณหงส์เพลิงดับสูญไม่อาจต้านมหาอสนีบาต ขนสีเพลิงเส้นสุดท้ายปลิวไปยังสถานที่ห่างไกลในแคว้นเยี่ยน ไอพลังหงส์เพลิงอันบางเบาหาที่พักพิงยามใกล้แตกดับ มันปลิวออกจากดินแดนมารไปสู่ดินแดนอี้หลาน ดินแดนที่มีไอพลังเข้มข้นน้อยกว่ามากเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เสี้ยวจิตของตนถูกมวลพลังมหาศาลในดินแดนมารบีบอัดจนแตกสลาย ขนหงส์มารเคลือบย้อมไอพลังสีส้มลอยหายวาบเข้ากลางหน้าผากคุณหนูผู้หนึ่งผู้กำลังหลับใหลบนเตียงมงคลสีแดง นางไม่เพียงแต่หลับใหล กายนางเย็นเฉียบ คุณหนูผู้บอบบางหัวใจวายตายขณะกำลังเข้าหอกับผู้เป็นสามีของตน เจ้าบ่าวผู้แสนกำยำล่ำสัน คือแม่ทัพภาคแห่งแคว้นนามว่าหานฟง แม้ไม่ใช่แม่ทัพใหญ่สั่งการกองรบทั้งหมด แต่กองเพลิงทั้งแคว้นอยู่ใต้ร่มธงของเขา วันนี้เป็นวันแต่งงานที่แม่ทัพหานฟงรอมาเป็นปี ฮูหยินของแม่ทัพหานฟงนามว่าเหลียนหลิงซือ นางอ่อนแอตั้งแต่ยังเด็ก โรคหัวใจกำเริบบ่อยครั้งอาการไม่เคยหายขาด แต่เขาก็รอ เขาชอบนางตั้งแต่แรกเห็นครั้งแรก เมื่อแรกเจอนางมีอายุเพียงสิบสามปี เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น เดินหน้าเกี้ยวนาง พยายามเอาชนะใจท่านปู่ท่านพ่อท่านแม่ของเหลียนหลิงซือ เขาชนะใจทุกคนในจวนสกุลเหลียน ได้หมั้นหมายไว้นางตั้งแต่ปีก่อน เจ้าสาวของเขาเป็นคุณหนูตระกูลคหบดี ร่างกายอ่อนแอขี้โรค แต่เขาหาได้สนใจไม่ เขาจะดูแลนางเอง คืนเข้าหอนี้มีค่าหมื่นตำลึงทองเขาจะพลาดได้อย่างไร แม่ทัพหานฟงกำลังกระตุกสายรัดเอวของเจ้าสาวออก เขากระตุกสายรัดเอวชุดเจ้าบ่าวอย่างรวดเร็วเช่นกัน เสียงสวบสาบกระตุกสายรัดเอวถอดอาภรณ์นางออก คุณหนูผู้อรชรอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงเพลิง ปักลายไก่ฟ้า อาภรณ์ชั้นนอกอันงดงามของทั้งคู่เลื่อนจากกายลงไปกองที่พื้น แม่ทัพหานฟงขมวดคิ้ว เมื่อครู่นางทำท่าเหมือนสลบไป นางคงอยากเลี่ยงการเข้าหอกระมัง เสียใจด้วย คนเช่นแม่ทัพหานฟงลงสนามรักแล้ว เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่ เขาอยากจะชิมนางทั้งตัวเสียเหลือเกิน "น้องหญิงตื่นก่อน อย่าทำเป็นหลับ" เขาหอมบนแก้มขาวนวล คิดว่านางทำเป็นหลับเท่านั้น "อย่าอำพี่ นี่คืนเข้าหอของเรา ตื่นมาเชยชมร่างอันเย้ายวนของพี่ก่อน" เขาถอดเสื้อออกเผยให้เห็นรอยสักอันน่าครั่นคร้าม กล้ามเนื้อเครียดเขม็งเป็นลอนสวยทั่วร่างอย่างชายนักรบ ร่างหนากำยำแหวกสาบเสื้อเจ้าสาว กระตุกสายเอี๊ยมออก รูดกางเกงตัวน้อยของนางให้พ้นข้อเท้า เขารีบถอดกางเกงออกจนเปลือยเปล่า มุดเข้าผ้าห่มผืนเดียวกับนาง แม่ทัพหานฟงกอดร่างเปลือยของฮูหยิน รัดร่างหอมนุ่มนวลไว้ในอ้อมแขน เขาเฝ้ารอเวลานี้มานานแล้ว กว่าจะไล่แขกกลับได้ใช้เวลาถึงสองชั่วยาม เขาใช้ความพยายามไล่บรรดาแขกเชื้อพระวงศ์ฝั่งเจ้าบ่าวกลับไปได้เขาก็เหนื่อยแทบแย่ หานฟงแทบเมาหัวทิ่ม พยายามประคองสติเพื่อมาเข้าหอกับเจ้าสาว ตอนนี้เขาอยากเข้าหอเต็มแก่ ร่างล่ำสันทาบทับกายบนร่างนาง ใช้ต้นขาดันขาเรียวแยกออกจากกัน บดจูบไปบนปากบางซ้ำๆ เขาเริ่มเลื่อนหน้าหล่อคมลงต่ำถึงทรวงอกอิ่ม ดูดกลืนบนยอดถันสลับกันทั้งสองข้าง เปลือกตางามของนางเริ่มขยับ นางลืมตาขึ้นมาทันที "หยุดนะเจ้าบุรุษลามก ห้ามมาทับร่างข้า ข้าไม่ให้เจ้าเสพสมร่างข้าหรอก" มือเรียวขืนกายดันอกแกร่งออกจากร่าง "น้องหญิง เจ้าพูดจาประหลาดนัก เจ้าแกล้งหลับจริงด้วย" เขาจูบลงบนซอกคอ สูดดมกลิ่นหอมละมุน "บุรุษลามก ข้าจะสาปเจ้า" นางถลึงตาใส่เขา "สาปพี่งั้นรึ สาปเป็นอะไรดี" เขาหัวเราะในลำคอ บดจูบอย่างวาบหวามปิดปากเล็กที่กำลังพูดจาไร้สาระ มือใหญ่ฟอนเฟ้นเต้าอวบเต็มมือ "อื้อ" นางดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแต่ดิ้นไม่หลุด หันหน้าหนีรสจูบอันดุดัน "ข้าขอสาปเจ้าเป็นลูกแกะเดี๋ยวนี้ ข้าคือนางมาร เจ้าไม่ยำเกรงอย่างนั้นรึ" "ดียิ่ง พี่เป็นลูกแกะ น้องหญิงเป็นเสือร้าย พี่ให้น้องหญิงกินพี่ตอนนี้เลย "ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียงแม่ทัพหานฟงหัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดี แม่ทัพหานฟงก้มลงดูดดึงบนทรวงอกนาง เขาดันต้นขาเรียวแยกออก กดแทรกกายเข้าระหว่างกลางร่างเจ้าสาว ลมหายใจชายหนุ่มเริ่มติดขัด อารมณ์ความใคร่ก่อตัวขึ้นอย่างเกินต้านทาน มือหนาชักรูดท่อนลำขนาดใหญ่ ค่อยๆ ดันส่วนแข็งแกร่งกลางกายเข้าร่องรักในร่างเจ้าสาว นางเกร็งกายเล็กน้อยพยายามขืนกายหนี เขาคร่อมร่างบางไว้ กดข้อมือขาวทั้งสองข้างไว้กับหมอน "สาปพี่เสร็จหรือยัง ถ้ายังพี่จะกลายร่างเป็นเสือร้ายแทนเจ้า ฮูหยินของพี่เจ้าต้องเป็นลูกแกะเสียโดยดี พี่หิวแล้ว" เขาแทรกความแข็งแกร่งเข้าไปจนมิด เริ่มขยับสะโพกช้าๆ มือยังตรึงข้อมือนางไว้ “อื๊อ เจ็บ” นางนิ่วหน้าขมวดคิ้ว เหงื่อเริ่มซึมตามไรผมเมื่อกลางร่างถูกท่อนเนื้อแข็งร้อนรุกล้ำ ความเจ็บแล่นเข้ากลางกายสาวจนปวดไปหมด สาวงามกัดฟัดรับความเจ็บปวดที่เริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านกระสัน "เจ้าบุรุษลามก ข้าจะฆ่า อ๊ะ อ๊า อ๊า เจ้า" "พี่พร้อมตายอยู่แล้ว ตายคาอกเจ้า" เขาขยับเอวสอบเข้าออก สะโพกแกร่งแน่นกำลังตอกท่อนรักเข้าออกร่องสวาทอันรัดรึง แม่ทัพหานฟงเร่งจังหวะรักเร็วขึ้น จนนางเสร็จสมไปเยือนสวรรค์ถึงสองรอบ เขารีบกระแทกกระทั้นเร็วขึ้นตามนางไปติดๆ ปลดปล่อยสุขสมในร่องรักของภรรยา “อา ฮูหยินของพี่ เจ้าเป็นเมียพี่แล้วนะมารน้อย” “คนลามก” นางพลิกกายหนีไปริมเตียงด้านในสุด “อืม..พี่ขอจัดการนางมารอีกสักสองสามรอบเถิด” เขาคว้าเอวนางเข้ามาแนบชิด ท่อนรักลำใหญ่เริ่มตื่นตัวขึ้นดุนดันแผ่นหลังขาวเนียน แม่ทัพหานฟงแทรกกายอันล่ำสันเข้าหาร่างบาง เขาพลิกร่างนางมารน้อยขึ้นมาจัดการอีกหลายต่อหลายครั้ง เมื่อฮูหยินอยากสวมบทบาทเป็นนางมาร เขาจะเป็นพญามารผู้โหดร้ายกว่าให้เอง คืนนี้มารน้อยไม่ต้องนอน เทียนมงคลมอดไหม้จนหมดเล่ม นางมารหวังเจียวหลินในร่างคุณหนูขี้โรคถูกจับกินจนฟ้าสาง บุรุษผู้กำลังขี่นางมารเช่นข้าอยู่นี่เป็นใคร บอกนางมารเช่นข้าที นางมารผู้ยิ่งใหญ่ได้แต่ประท้วงในใจ! ชีวิตข้าช่างบัดซบนัก!