สาปรักนางมาร

คนรัก

ร่างกายสูงใหญ่แต่งกายเต็มศักดิ์ประมุขมาร ประมุขมารคนใหม่สวมอาภรณ์ไหมสีดำปักทองคำลายพยัคฆ์เต็มผืนผ้านั่งอยู่บนบัลลังก์มารในท้องพระโรง บัลลังก์นี้ทำจากเหล็กไฟบรรลัยกัลป์ หินไฟมารยุคบรรพกาล ผู้มีไอมารไม่แข็งแกร่งพอ แม้แต่ขั้นห้าตอนปลายยังเข้าใกล้ลำบาก อย่าว่าแต่นั่ง เพียงแค่เฉียดใกล้ไอหินมารทำให้ผิวไหม้ละลายเปื่อยยุ่ยราวกับไก่ตุ๋น

ฉีเคอ มารหนุ่มพลังระดับมารขั้นหกตอนปลาย บำเพ็ญตบะอีกเพียงเดือนเดียวเขาจะบรรลุระดับมารขั้นเจ็ด ไอเข้มข้นของพลังมหาอสนีบาตจากพลังกระทบร่างนางมารหวังเจียวหลินดูดซับเข้าร่างเขาไม่น้อยตอนเขาอุ้มนางออกจากแท่นชำระวิญญาณ นั่นถือเป็นเรื่องดี การซึมซับไอพลังมหาอสนีบาตจากร่างนาง ทำให้เขาเลื่อนขั้นอย่างก้าวกระโดด

ผู้รักษาการประมุขมารจะเป็นใครไปได้เล่า นอกจากมารหนุ่มฉีเคอ ตามพฤตินัยเขาเป็นทั้งสวามี เป็นกุนซือ เป็นมหาอุปราช เป็นผู้รับใช้ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหวังเจียวหลิน ทุกคนในวังมารต่างรู้ดีว่าเขาร่วมห้องบรรทมกับนางมารบ่อยเพียงใด เพียงแต่นางยังไม่ได้ตบแต่งอภิเษกฉีเคออย่างเป็นทางการเท่านั้น

เวลาร่วมสองร้อยปี ฉีเคอนอนกอดนางแนบกาย กระแทกกระทั้นมอบความสุขทางกาย พลีร่างให้นางเสพสม เป็นผู้รองรับทั้งอารมณ์ความใคร่และความรัก มารหนุ่มไม่เคยเบื่อหน่ายแม้แต่คืนเดียว เขารักนางมารผู้นี้อย่างเข้มข้นรุนแรง ความหลงใหลเจียนตายหมุนวนในโลหิตทุกหยดในกาย

“นางพญามารหวังเจียวหลินเป็นเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” ฉินยิ่นฉี มารเฒ่าตำแหน่งเสนาบดีเอ่ยถาม

“ข้าต้องรักษาการไปก่อน นางกำลังบำเพ็ญตบะหลังรับพลังมหาอสนีบาต” ฉีเคอเอ่ยตอบด้วยสายตาแข็งกร้าว

เขานั่งบนบัลลังก์มารพร้อมสวมมงกุฎเพลิงทมิฬ มงกุฎอันเกิดจากพันธะสัญญาเลือดผูกพันกับไอพลังของผู้สืบทอดตำแหน่งประมุข หวังเจียวหลินกับฉีเคอไม่เพียงแนบแน่นแต่เพียงกายแต่ยังผูกใจอย่างลึกซึ้ง นางทำพันธะสัญญามอบตำแหน่งประมุขให้ฉีเคอเมื่อนางเริ่มฝึกมารขั้นเก้าราวห้าสิบปีก่อน

นางคิดอย่างรอบคอบ หากนางตายไป ฉีเคอเหมาะสมแล้วกับตำแหน่งประมุขมารคนต่อไป

“นางมารบำเพ็ญตบะแน่หรือ นางไม่ออกจากถ้ำต่งมู่ซานอีกเลยหลังจากรับพลังมหาอสนีบาต มิใช่ว่านางตายแล้วหรืออย่างไร” ฉินยิ่นฉีเอ่ยถามตามตรง

“นางบำเพ็ญตบะห้าปีสิบปีเป็นเรื่องธรรมดา ฟังคำสั่งข้าแต่เพียงผู้เดียว เจ้าไม่มีตาหรืออย่างไรจึงมองไม่เห็นมงกุฎเพลิงทมิฬบนหัวข้า คำสั่งทุกสิ่งในวังมารฟังจากปากข้าเท่านั้น” ฉีเคอประกาศก้องในท้องพระโรง เขาสะบัดแขนเสื้อเดินเข้าไปในห้องบรรทมวังหงส์มารอย่างหัวเสีย

เวทย์บังตาถูกคลายออกเมื่อเขาปิดประตู ค่ายกลเวทย์ระดับสูงถูกปิดตายถึงแปดชั้น ผู้มีพลังสูงกว่าเท่านั้นจึงจะคลายกลเวทย์ของฉีเคอได้ เกือบสามร้อยปีที่ผ่านมามีเพียงหวังเจียวหลินเท่านั้นเป็นผู้ฝีมือเหนือกว่า ตอนนี้นางนอนนิ่งอยู่บนแท่นผูกจิต

แท่นผูกจิตมีไว้เพื่อยื้อชีวิตจากกายเนื้อส่วนสัมพันธ์กับวิญญาณเจ้าของร่าง หากร่างนั้นยังมีเสี้ยวจิตอยู่ที่ใดที่หนึ่งในสามดินแดน กายเนื้อจะคงสภาพอยู่ได้ เขานำร่างนางมารมาไว้ยังแท่นผูกจิต เขารู้ว่านางยังไม่ตาย

พลังของมหาอสนีบาตทำให้เสี้ยววิญญาณของนางมารแตกสลาย แต่เขายังมีหวังว่าเสี้ยวจิตมารของนางจะคืนร่างเดิมสักวันหนึ่ง

“ลืมตามองพี่ พี่เกลียดตำแหน่งนี้ เกลียดตำแหน่งประมุขมาร กลับมาเถิดหวังเจียวหลิน กลับมากอดพี่สักครา”

มือหนาเอื้อมไปกุมมือนางมารหวังเจียวหลินที่ยังนอนหลับตา ร่างนางเหมือนเพียงหลับไปเท่านั้น ฉีเคอประทับจูบแผ่วเบาบนปากบางสีแดงสด นางยังงดงามเช่นเคยไม่เปลี่ยนแปลง

“ออกมา” เขาเอ่ยกับเงาร่าง

กลุ่มเงาหน้าตาน่ากลัว มีเขาแหลมเก้าเขาบนหัว ต่างออกมานั่งคุกเข่ารับคำสั่งประมุขมารคนใหม่

“ไปตามหาเสี้ยวจิตหงส์เพลิงเส้นสุดท้าย”

“พ่ะย่ะค่ะ” เงาร่างเปลี่ยนร่างเป็นร่างชายสูงใหญ่สวมอาภรณ์อย่างชนชั้นกลาง ร่างเลือนหายไปในเงามืด

“ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด พี่จะตามหาเจ้า”

มารหนุ่มฉีเคอจูบจุมพิตแผ่วเบาบนหลังมือนางมารผู้หลับใหล หลายร้อยปีที่ร่วมชีวิตกันมา เขาไม่เคยรู้เลยว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสได้รับความรู้สึกนี้

‘ความทรมานยิ่งกว่าความตายคือการสูญเสียคนรัก’

ยิ่งชีวิตยืนยาวมากเท่าไหร่ ยิ่งทรมานมากเท่านั้น

ณ ที่แสนห่างไกลในจวนแม่ทัพหานฟง

"ฮูหยินตื่นหรือยัง ข้าให้สาวใช้เตรียมน้ำอุ่นให้เจ้าแล้ว" แม่ทัพหานฟงกำลังก้มหอมแก้มเหลียนหลิงซือ เจ้าสาวหมาดๆ ฮูหยินของตน

"ออกไป ข้าจะนอน เจ้าบุรุษลามก ข้ารำคาญเจ้า"

นางมารหวังเจียวหลินในร่างคุณหนูเหลียนหลิงซือเอาผ้าห่มขึ้นคลุมหัว ยังเหน็ดเหนื่อยจากศึกรักไม่หาย นี่มันสามคืนแล้วที่นางถูกขังอยู่ในห้องหอตามธรรมเนียม ไอ้เจ้าบุรุษลามกหานฟงก็จับนางกินอยู่ได้วันละหลายรอบจนนางเอวเคล็ดไปหมด

"ไม่ตื่นใช่หรือไม่ งั้นพี่ปลุกเจ้าเอง" แม่ทัพหานฟงทำเสียงลามก รีบมุดเข้าผ้าห่มผืนเดียวกับนาง

"นี่ หยุดนะ! ห้ามขี่ข้า ข้าเมื่อยจะตายแล้ว อย่านะ ว้าย!" นางมารรีบประท้วงเมื่อร่างหนากำยำทาบทับร่างนางอีกครา

"งั้นให้เจ้าขี่พี่ก็แล้วกัน" เขาพลิกร่างนางขึ้นคร่อมทับมังกรตัวใหญ่ที่กำลังตื่นตอนเช้า บดสะโพกภรรยากลืนท่อนรักของตนเข้าไป

"เจ้าบุรุษบ้ากาม"

"เจ้าทำให้พี่หื่นกามมากทีเดียว ลีลารักของเจ้าตลอดสามคืนมานี้ ราวกับฝึกมาหลายร้อยปี" เขาเอ่ยขึ้น นี่คือคำชม? ใช่หรือไม่

"ข้าจะฆ่าเจ้า" นางเอ่ยอย่างอาฆาต เมื่อถูกแม่ทัพหานฟงเด้งเอวสวนเข้าร่างงาม

"ฆ่าพี่เลยจ้าฮูหยิน ซี้ดส์ อูย แน่นเหลือเกิน"

"ข้าจะฆ่า อ๊ะ อ๊า อ๊า เจ้า อ๊า แรงอีก เร็วอีก" นางได้แต่ร้องเช่นนี้เมื่อเขาปรนเปรอรสรักให้อย่างเต็มอิ่ม แรงบุรุษนักรบกำลังเด้งเอวสวนขึ้นในร่องรักของฮูหยินอย่างเอาใจ

ฮึ่ย! ข้าเกลียดเจ้า บุรุษลามก ข้าเกลียดเจ้ายิ่งนัก

"ข้าจะฆ่า อ๊ะ อ๊า อ๊า เจ้า"

นางได้แต่ร้องเช่นนี้ไปจวบจนยามซื่อ

นางมารได้แต่กลอกตาไปมา นางต้องอยู่ในร่างนี้ คอยรองรับความใคร่ของบุรุษลามกทั้งวี่ทั้งวันหรืออย่างไรกัน

หวังเจียวหลินเอ๋ยหวังเจียวหลิน ยอมตื่นไปอาบน้ำเสียตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ไม่ต้องมาทรมานร่างถูกแม่ทัพหานฟงลงโทษอยู่เช่นนี้